Η καταδίκη της ρωσικής εισβολής είναι δεδομένη και αυτονόητη, όπως είναι ολοφάνερη και η αντίθεση της στο διεθνές δίκαιο και τις αρχές της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας των κρατών.
Από την άλλη μεριά, η Ευρώπη απέτυχε όχι μόνον να αποτρέψει τον πόλεμο, αλλά και να εντάξει έγκαιρα τη Ρωσία σε ένα σύστημα αρχιτεκτονικής ασφαλείας στην Ευρώπη, από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, θεωρώντας, εσφαλμένα, ότι είναι πλέον μιας δεύτερης κατηγορίας δύναμη η οποία μπορεί εύκολα να αγνοηθεί. Το άμεσο ζητούμενο τώρα είναι να σταματήσει ο πόλεμος. Να περάσει η σκυτάλη στη διπλωματία.
Να αποκτήσει δική της φωνή η Ευρώπη, να αποτελέσει αυτοτελή πόλο εξισορρόπησης στην διεθνή σκηνή, με αυτονομία στην εξωτερική πολιτική και την άμυνα της από ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Και η Ελλάδα θα πρέπει, στο βαθμό που της αναλογεί και χωρίς μικρομεγαλισμούς, να διαδραματίσει ένα παρόμοιο ρόλο, υπέρ της ειρήνης και κατά του πολέμου. Για το λόγο αυτό εάν είμασταν εμείς στην Κυβέρνηση θα στέλναμε πολλαπλάσιο ανθρωπιστικό υλικό στην Ουκρανία, αντί για Καλάσνικοφ.
Γεννώνται, πάντως, εύλογα ερωτήματα γιατί απουσίαζε κατά τη λήψη της συγκεκριμένης απόφασης ο αρμόδιος Υπουργός Εξωτερικών. Υπάρχει ακόμη ελπίδα για την ειρήνη, ελπίδα που μας δίνουν οι μεγάλες φιλειρηνικές συγκεντρώσεις των λαών, από το Βερολίνο και την Αθήνα έως τη Μόσχα.