Το βράδυ της περασμένης Πέμπτης βρέθηκα να καλύπτω δημοσιογραφικά τη συγκέντρωση περισσότερων από 2.000 θαυμαστών και φίλων του άτυχου 34χρονου τραγουδιστή της Trap μουσικής, Πίτερ Αναστασόπουλου, που έκανε καριέρα με το όνομα Mad Clip, στο σημείο που σημειώθηκε το τροχαίο δυστύχημα στη Βουλιαγμένη.
Μετά την ολοκλήρωση του ρεπορτάζ και ενώ η ώρα είχε φτάσει τις 02:30 περίπου τα ξημερώματα της Παρασκευής, πήρα τον δρόμο της επιστροφής, κινούμενος στη δεξιά και μεσαία λωρίδα, με ανώτατη ταχύτητα τα 60 km/h. Θεώρησα πως είναι μία καλή ταχύτητα για την ασφαλή επιστροφή στο σπίτι, χωρίς τον κίνδυνο πρόκλησης ατυχήματος, αλλά και χωρίς τον κίνδυνο, κάποια από τις νεοφερμένες κάμερες καταγραφής παραβάσεων ερυθρού σηματοδότη να με βγάλει φωτογραφία.
Αυτό βέβαια θα γινόταν σε ιδανικές συνθήκες, αφού από ότι φαίνεται στην παραλιακή, σε όλη την έκτασή της, υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο.
- Πρώτον, γιατί στους περισσότερους σηματοδότες, τα χρονικά διαστήματα μετατροπής του πράσινου σε πορτοκαλί και του πορτοκαλί σε κόκκινο, είναι ελάχιστοι. Έτσι, ενώ κινούμουν με ταχύτητα εντός του ορίου κυκλοφορίας και ενώ βρισκόμουν σε απόσταση περίπου 15 μέτρων από το φανάρι, χρειαζόταν να πατήσω δυνατά το φρένο, ώστε να σταματήσω οριακά πριν την οριζόντια γραμμή.
- Δεύτερον, γιατί οι οδηγοί των περισσότερων οχημάτων, ίσως τις βραδινές ώρες και να σεληνιάζονται, χρησιμοποιούν την αριστερή και μεσαία λωρίδα κυκλοφορίας οδηγώντας με ταχύτητες πάνω από 80 km/h. Έτσι, σε μία προσπάθεια ακινητοποίησης του αυτοκινήτου βλέποντας το πορτοκαλί, δύο αυτοκίνητα πίσω μου κόρναραν. Κόρναραν, γιατί δεν θα είχαν τον χρόνο να σταματήσουν πριν το φανάρι. Οπότε, βρέθηκα εγώ για λόγους ασφαλείας να περνώ το μόλις κόκκινο φανάρι με 20-30 km/h και εκείνοι να με προσπερνούν τελευταία στιγμή από την αριστερή και τη δεξιά λωρίδα.
Διαβάζοντας, αλλά και φιλοξενώντας στην ιστοσελίδα την πληροφορία και το φωτογραφικό υλικό για την τοποθέτηση των έξυπνων καμερών στους φωτεινούς σηματοδότες χάρηκα. Στην πράξη όμως, αγχώθηκα, γιατί βρέθηκα όχι μία, αλλά δύο φορές, εκτεθειμένος στην προσπάθειά μου να μην περάσω τον σηματοδότη, μόλις αυτός άλλαξε χρώμα από το πορτοκαλί σε κόκκινο.
Επιπλέον, με αφορμή και το τροχαίο δυστύχημα του γνωστού τραγουδιστή προβληματίστηκα για το κατά πόσο τα προβλήματα στην παραλιακή λεωφόρο περιορίζονται στην παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη. Σωστά τοποθετήθηκαν οι κάμερες στους φωτεινούς σηματοδότες, τι συμβαίνει όμως με όσους θέλουν να τηρούν τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, αλλά βρίσκονται ανάμεσα σε οδηγούς που κινούνται με μεγαλύτερες από το όριο ταχύτητες; Είναι βέβαιο ότι θα κληθούν οριακά να παραβιάσουν το κόκκινο για την αποτροπή ατυχήματος.
Για αυτό, μήπως θα έπρεπε να τοποθετηθούν πρώτα οι κάμερες για την καταγραφή παραβάσεων για το όριο ταχύτητας και στη συνέχεια, να τοποθετηθούν οι κάμερες στους φωτεινούς σηματοδότες; Μήπως η Περιφέρεια Αττικής και η Τροχαία Αττικής θα έπρεπε να ελέγξουν και να μεγαλώσει το χρονικό διάστημα του πορτοκαλί, ώστε οι οδηγοί να ακινητοποιούν τα οχήματά τους πριν από αυτά με ασφάλεια και χωρίς προσπάθεια;
Δεν ξέρω τι αποτελέσματα θα φέρει η τοποθέτηση των καμερών στους φωτεινούς σηματοδότες, το σίγουρο όμως είναι ότι η πρόχειρη εφαρμογής του μέτρου της καταγραφής των παραβάσεων – λόγω του περιορισμένου χρόνου για την εναλλαγή του πορτοκαλί σε κόκκινο – ίσως και να αυξήσει το μποτιλιάρισμα των οχημάτων οδικής βοήθειας στην παραλιακή, λόγω των τροχαίων που ενδέχεται να προκληθούν.