Όσο τα χρόνια περνούσαν και η οικονομική άνθιση, είτε πλασματική, είτε πραγματική, δεν έχει σημασία, οι θέσεις εργασίας αυξάνονταν, οι μισθοί συνεχώς αυξάνονταν και οι τίτλοι άλλαζαν.
Όλα αυτά βεβαία μέχρι και το 2009 με 2011, που η κρίση μας χτύπησε την πόρτα. Έκτοτε οι θέσεις εργασίας μειώθηκαν, οι μισθοί ψαλιδίστηκαν για περισσότερες από μία φορές και οι ουρές για τον ΟΑΕΔ αυξήθηκαν.
Από την άλλη, οι φόροι και οι απαιτήσεις των ΔΕΚΟ και της εφορίας πήραν την ανηφόρα. Αυτό είχε και έχει ως συνέπεια το οικογενειακό εισόδημα να μειώνεται δραματικά, όπως μειώνεται και ο αριθμός παιδιών ανά οικογένεια. Χάσαμε δηλαδή τα χρήματα, χάσαμε το δικαίωμα για οικογένεια, ωστόσο μας έμειναν οι τίτλοι.
Σε μία παρέα εργαζόμενων, όσοι και αν είναι αυτοί, ο μισθός δεν ξεπερνά τα 700 ευρώ σε ιδανικές συνθήκες, ωστόσο οι μεγαλεπήβολοι τίτλοι παραμένουν. Πρόσφατα, βρέθηκα και εγώ, σε μία τέτοια παρέα και το συμπέρασμα της συζήτησης, ήταν πως τα χρήματα δεν φτάνουν να περάσει ο μήνας, ωστόσο κάθε ένας είχε και τον δικό του τίτλο. Τίτλοι που θυμίζουν τις καλές εποχές και κάνουν αβάστακτες αυτές που βιώνουμε σήμερα.
Τα χρήματα έχουν αντικατασταθεί με το σανό, όπως άλλωστε είναι και οι εξαγγελίες των πολιτικών μας αντιπροσώπων. Σε μία εποχή, που όλα είναι στάσιμα και τίποτα δεν φαίνεται πως θα αλλάξει, οι ελπίδες έρχονται και χάνονται, όπως χάνονται και οι ευκαιρίες για μια καλύτερη και αξιοπρεπή ζωή.