Η περιοχή που συμφύονται οι προσαγωγοί και οι κοιλιακοί μύες στον αθλούμενο άντρα εμφανίζει μια αυξημένη συχνότητα τραυματισμών σε σχέση με αυτή των γυναικών. Πριν από πολλά χρόνια, ο πόνος σε αυτή την περιοχή ήταν σπάνιος και οφειλόταν σε οξύ τραυματισμό των προσαγωγών μυών, μετά από μία απότομη κίνηση που συνδυαζόταν με γλίστρημα ή σύγκρουση.
Παρόλα αυτά, αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο σάλας, το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και οι ταχύτητες στον στίβο έχουν γίνει πιο δημοφιλή, αλλά και πολύ πιο δυναμικά με αποτέλεσμα οι τραυματισμοί να είναι πιο συχνοί.
Είναι φανερό ότι οι σημερινοί παίκτες είναι πιο επιθετικοί, οι δυνάμεις που ασκούνται είναι μεγαλύτερες, οι προπονήσεις σαφώς πιο έντονες και τα διαστήματα ξεκούρασης στους επαγγελματίες πολύ μικρά. Επιπλέον, οι απότομες τρίπλες, αλλαγές κατεύθυνσης, τα απότομα κοψίματα και πάσες με την μπάλα όταν γίνονται σε περιορισμένο χώρο, τα φορτία αυξάνονται, όπως κατά συνέπεια και η πιθανότητα τραυματισμού.
Ο πόνος στην περιοχή μπορεί να ξεκινήσει χωρίς προφανή αιτία, ή σαν αποτέλεσμα μίας ξαφνικής θλάσης αλλά πιο βαθιά. Αρχικά ο πόνος προσδιορίζεται συνήθως στο υψηλότερο σημείο των προσαγωγών μυών, αλλά αν η άσκηση συνεχίζεται, ο πόνος μπορεί να αντανακλά στην κατώτερη περιοχή των κοιλιακών μυών, των γεννητικών οργάνων ή ακόμα και εσωτερικά στο ισχίο.
Οξύς πόνος, πόνος καψίματος ή αίσθηση σφιξίματος συχνά αναφέρονται, που μάλιστα παραμένουν για αρκετές ώρες μετά την δραστηριότητα. Τον πρώτο καιρό της εμφάνισης του προβλήματος οι αθλητές παύουν να νιώθουν τον πόνο μετά από καλό ζέσταμα πριν τον αγώνα, ενώ πολλές φορές την επόμενη ημέρα αναφέρουν τόσο έντονο πόνο που δεν τους επιτρέπει να κάνουν τις καθημερινές τους δραστηριότητες.
Στις περισσότερες περιπτώσεις τα συμπτώματα φεύγουν μετά από πολυήμερη ξεκούραση, αλλά χωρίς δισταγμούς επιστρέφουν όταν ο αθλητής μπαίνει σε πλήρεις δραστηριότητες ξανά ακόμα και μετά από εβδομάδες ή μήνες ξεκούρασης.
Πριν τη θεραπεία πρέπει ο γιατρός να αποκλείσει τις εξής άλλες περιπτώσεις:
1. Τενοντίτιδα ή θλάση των κοιλιακών ή των μυών του μηρού.
2. Παθολογία της άρθρωσης του ισχίου
3. Βουβωνοκήλη
4. Ελαττώματα των μυών της λεκάνης
5. Αναφερόμενο πόνο από την μέση
6. Οστείτις ηβικής σύμφυσης
7. Κάταγμα εκ κοπώσεως λεκάνης
8. Όγκος
9. Σπονδυλολίσθηση
10. Παθολογία του ουροποιητικού συστήματος.
Ο φυσικοθεραπευτής πρέπει να χαλαρώσει την περιοχή των γλουτών με φυσικοθεραπεία και ειδικότερα με εν τω βάθει μάλαξη των μαλακών μορίων. Να ελέγξει και να προχωρήσει σε θεραπεία οσφυικής μοίρας και ιερολαγονίων αρθρώσεων. Χαλάρωση και μάλαξη πρέπει να γίνεται και στην περιοχή της ηβικής σύμφυσης που εμφανίζεται πολύ σφικτή για να βοηθήσουμε την καλύτερη αιμάτωση και επούλωση της περιοχής.
Διάταση όλων των μυών της περιοχής του ισχίου θεωρείται απαραίτητη και μάλιστα μπαίνει αρκετά νωρίς στη θεραπεία μας και καλό είναι να μην σταματάει εύκολα. Σωστές αναλογίες μεταξύ των αντιθέτων περιοχών, αλλά και χαλάρωση εξασφαλίζεται από την καλή ελαστικοποίηση της περιοχής.
Καθώς ο πόνος βελτιώνεται, ήπιες αεροβικές ασκήσεις και ήπια και σταδιακή ενδυνάμωση των κοιλιακών, αλλά και των προσαγωγών μυών με την περαιτέρω βελτίωση και αφού βεβαιωθούμε ότι η ενδυνάμωση και χαλάρωση της περιοχής είναι ικανοποιητική, λειτουργικές ασκήσεις και σταδιακά επαναφορά στο άθλημα εμπλουτίζουν τις αρχές της αποκατάστασης.
Τα προγράμματα της αποκατάστασης ποικίλουν ανάλογα με την έκταση του προβλήματος και τη χρονιότητα της βλάβης, αλλά συνήθως είναι αρκετό για την πλήρη επαναφορά στις αθλητικές δραστηριότητες.
Τα «όπλα» του φυσικοθεραπευτή για την επίλυση του προβλήματος είναι μεταξύ άλλων τα ρεύματα, οι υπέρηχοι, το laser tecar, η διαμαγνητική αντλία, τα μαγνητικά πεδία,οι ασκήσεις και οι χειρομαλάξεις. Αν και τότε τα συμπτώματα δεν υποχωρούν, ο ασθενής υποβάλλεται σε επέμβαση.