Μαριλίτα Λαμπροπούλου: Δεν προσπάθησα ποτέ να εξαργυρώσω την επιτυχία του «Εραστή δυτικών προαστίων»

Κάθε μία από τις παύσεις σηματοδοτούσε ένα σημαντικό γεγονός, για την ίδια και την οικογένειά της. Συναντηθήκαμε λίγο πριν την παράσταση «Οι άτρωτοι» στο θέατρο Αγγέλων Βήμα και μας μίλησε για τα πρώτα της βήματα, την πορεία της μέχρι σήμερα ως ηθοποιός και σκηνοθέτις, αλλά και για τους προβληματισμούς και της ανησυχίες της.

Συνέντευξη: Αδάμ Αλεξόπουλος
Φωτογραφίες: Νίκος Σέρτ

Ξεκινήσατε από το θέατρο. Όμως γίνατε ιδιαίτερα γνωστή στο ευρύ κοινό, από τη σειρά «Εραστής δυτικών προαστίων». Τι ήταν αυτό που σας έκανε, να πείτε τότε, το ναι στην τηλεόραση;
Είμαι ένας άνθρωπος, που μου αρέσει να και μου άρεσε ιδίως όταν ήμουνα νέα να ψάχνω τα πράγματα παντοιοτρόπως και να ταξιδεύω σε πράγματα, ακόμα και σε αχαρτογράφητες περιοχές για εμένα, όπως ήταν η τηλεόραση. Γιατί εγώ, ας πούμε, έκανα τηλεόραση, δεν έβλεπα τηλεόραση. Κάποια πράγματα δηλαδή οξύμωρα. Όμως όταν συνέβη αυτό με ενδιέφερε για διάφορους λόγους. Θεωρώ ότι έμαθα από αυτές τις ιστορίες

Περιμένατε αυτή την επιτυχία;
Όχι δεν περίμενα την επιτυχία, ούτε ήταν στόχος μου, η διασημότητα.

Σας επηρέασε τότε η μεγάλη και ξαφνική αναγνωρισιμότητα;
Η αναγνωρισιμότητα δεν γίνεται να μην σε επηρεάσει καθόλου. Με επηρέασε σε ένα βαθμό, αλλά δεν επηρεάστηκαν τα βαθύτερα θέλω μου.

Σας ρωτώ, γιατί για κάποιους, η τηλεόραση και εκείνη την περίοδο, αλλά και σήμερα, είναι αυτοσκοπός. Είναι και μία καλή πηγή εσόδων.
Ναι αυτό είναι εν μέρει αλήθεια, Βέβαια όταν ξεκίνησα δεν ήταν και τόσο σημαντικά τα έσοδα. Δηλαδή δεν το έκανα γι’ αυτό. Φυσικά, είχα ανάγκη από κάποια δουλειά, ήταν κι αυτό ανάμεσα στις δουλειές, αλλά αν δεν μου προκαλούσε και ένα ενδιαφέρον αναζήτησης, δεν θα το έκανα.

Είναι όμως ένα μέσο μαζικής παρακολούθησης.
Η τηλεόραση είναι ένας τρόπος διασκέδασης και απευθύνεται σε άλλο κοινό, και δεν είναι οπωσδήποτε το κοινό που θα πάει και στο θέατρο. Άρα η αναγνωρισιμότητα που έρχεται από εκεί απευθύνεται σε ένα μόνο κομμάτι της δουλειάς, της πιο ανάλαφρης διασκέδασης, αν θέλετε και όχι του προβληματισμού και της βαθύτερης ουσίας στην τέχνη. Δηλαδή, δεν θεωρώ ότι είναι μία γενικότερη αναγνώριση του έργου μου.

Μπορεί η συμμετοχή σε μία τηλεοπτική σειρά, να κλείσει θεατρικές πόρτες;
Είναι ένα ενδεχόμενο και αυτό. Υπάρχει αυτή η λογική, αλλά πλέον νομίζω ότι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι του θεάτρου, κρίνουν με βάση το τι έργο παράγεις εκεί που χρειάζεται. Αν είσαι αποτελεσματικός και παραγωγικός στο θέατρο.

Μετά την επιτυχία ακολούθησε μία πορεία με παύσεις στην τηλεόραση. Νομίζω ότι δεν την εκμεταλλευτήκατε την επιτυχία όσο θα μπορούσατε.
Δεν προσπάθησα ποτέ να εξαργυρώσω την επιτυχία. Επέλεξα να κάνω οικογένεια. Έχω δύο παιδιά και ήθελα να είμαι μαζί τους τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Ήταν μία συνειδητή επιλογή γιατί, συνέπεσε και η κρίση, οπότε δεν μπορούσα να βάλω τους δικούς μου όρους, ώστε να είμαι δίπλα στην οικογένειά μου.

Μετά την μεγάλη επιτυχία σας είδαμε σε σειρές όπως το «Είναι στιγμές» τον «Όρκο σιωπής», τους «Συμμαθητές». Θα ήθελα να μου πείτε πως επιλέγετε τις δουλειές σας.
Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος τρόπος. Είναι πολλά τα κριτήρια, κάθε φορά. Έχουν να κάνουν με τη στιγμή, με τους συνεργάτες, με τους στόχους μου τους προσωπικούς, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τις συνθήκες, πολλά πράγματα παίζουν ρόλο.

Σε ποια ηλικία αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;
Αφού έγινα. Παρ’ ότι ήταν κάτι που μου άρεσε έτσι και αλλιώς από μικρή, δεν ήταν κάτι που το σχεδίασα, Θεωρούσα ότι είναι απλώς ένα χόμπι. Όμως, αυτό το χόμπι έγινε επάγγελμα χωρίς σχεδόν να το καταλάβω.

Δεν ήταν δηλαδή μία λάθος επιλογή στις Πανελλαδικές το τμήμα Θεατρικών Σπουδών στην Πάτρα.
Όχι δεν ήταν λάθος. Ήμουν μαθήτρια του 19.5. Μου άρεσαν όλα τα μαθήματα και θα μπορούσα να περάσω όπου ήθελα.Τώρα αν ήταν λάθος ζωής αυτό μπορεί, αλλά δεν ήταν λάθος για τις εξετάσεις.

Πως αντέδρασαν οι δικοί σας άνθρωποι;
Ήταν ένα σοκ για αυτούς, παρ’ότι αγαπούσαν το θέατρο. Όλοι οι γονείς, των μικροαστικών οικογενειών, έσπρωχναν τότε, σε πιο σίγουρα μονοπάτια τα παιδιά τους. Όταν βέβαια είδαν ότι ήμουν αποφασισμένη και δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά πράγματα, με στήριξαν.

Θα θέλατε να περάσουμε στις θεατρικές δουλειές σας;
Νομίζω ναι, γιατί η τηλεόραση δεν είναι ένα κεφάλαιο πολύ ανοιχτό.

Τώρα σκηνοθετείτε την παράσταση «Σκακιστική νουβέλα» στο θέατρο Άλμα και παίζετε στους «Άτρωτους» στο θέατρο Αγγέλων Βήμα. Θα μπορούσατε να μας πείτε λίγα λόγια για το σκηνοθετικό σας παιδί;
Η σχέση μου με την σκηνοθεσία ξεκινά, αρκετά πριν ασχοληθώ με την τηλεόραση. Η παράσταση «Σκακιστική νουβέλα» είχε παιχτεί παλαιότερα με διάφορες αφορμές και τώρα ανεβαίνει στο θέατρο Άλμα για κάποιες παραστάσεις. Είναι βασισμένο στην κλασική νουβέλα του Στέφαν Τσβάιχ, την οποία έχουμε διασκευάσει για το θέατρο με πάρα πολύ προσοχή και λεπτομερή δουλειά. Στην παράσταση παίζει, ο Γιάννης Νταλιάνης.

Την παράσταση δεν την έχω δει, αλλά έμαθα ότι καταπιάνεται με αρκετά επίκαιρα ζητήματα, τα οποία θα έλεγα ότι μας βασανίζουν.
Μιλάει για την άνοδο των εθνικισμών, της μισαλλοδοξίας και για τον κίνδυνο του διαχωρισμού των ανθρώπων, της κτηνωδίας, της απώλειας των πνευματικών αρετών και του πολιτισμού του ανθρώπου.

Ο Γιάννης Νταλιάνης είναι ο σύζυγός σας. Πως είναι η εμπειρία να σκηνοθετείτε τον σύζυγό σας και πόσο εύκολο είναι ένα ζευγάρι να βρίσκεται στην ίδια παράσταση.
Θα σας έλεγα ότι είναι πάρα πολύ δημιουργικό, γιατί μιλάμε την ίδια γλώσσα, θεατρικά. Το δοκιμάσαμε μία φορά και για αυτό το κάνουμε ξανά. Το ίδιο κάναμε και στο «Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους». Βέβαια δεν το διαχειριζόμαστε ως ζευγάρι. Είμαστε ομάδα, και προσπαθούμε να διαχωρίζουμε τη δουλειά, από τα προσωπικά μας.

Στο παρελθόν έχουν υπάρξει αρκετά παραδείγματα, που τέτοιες συνεργασίες ήταν γεννήτριες παρεξηγήσεων.
Αυτό είναι επικίνδυνο, για αυτό, διαχωρίζουμε την πρόβα από το σπίτι.

Είναι εύκολο αυτό;
Ε καμιά φορά μπορεί να υπάρξουν παρατράγουδα, αλλά προσπαθούμε να τα βάζουμε αυτά τα όρια, ότι τα πράγματα μπορεί να ξεφύγουν και να κάνεις πρόβα στο σπίτι σου δεν είναι ότι καλύτερο.

Δύο παιδιά σε ένα σπίτι ηθοποιών πως επιβιώνουν;
Τα παιδιά ζουν τις ζωές τους κανονικά, με μας, με τους φίλους τους, με τις δραστηριότητές τους και δε νομίζω πως τα επηρεάζει η δουλειά μας αρνητικά. Άλλωστε, δεν έχουμε διάθεση να εκθέσουμε τα παιδιά σε όλο αυτό, να μας βλέπουν στις τηλεοράσεις, ή από δω και από εκεί.

Εχουν εκφράσει τη θέληση να γίνουν και αυτά ηθοποιοί;
Α όχι! Ευτυχώς όχι, γιατί είναι πολύ δύσκολο επάγγελμα και ελπίζω να ασχοληθούν με κάτι διαφορετικό. Βέβαια, ασχολούνται με θεατρικά, μουσικά, καλλιτεχνικά δρώμενα, ωστόσο τα έχουν ως χόμπι.

Τους μεταφέρατε το μικρόβιο.
Το έχουνε το μικρόβιο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνει επάγγελμα. Εμείς προσπαθούμε να τους δώσουμε, τα ερεθίσματα και τις δυνατότητες εκπαιδευτικά, να διαλέξουν κάποια στιγμή τα ίδια, τι τους εκφράζει.

Σε λίγο καιρό, πολλά παιδιά θα εισρεύσουν στις δραματικές σχολές. Εσείς, τι θα τα συμβουλεύατε;
Επειδή διδάσκω σε δραματική σχολή και έχω επαφή με τους σπουδαστές, θα τους έλεγα ότι το θέατρο είναι μία δουλειά που θέλει πολύ περισσότερη αφοσίωση, από ότι ίσως κάποιος μπορεί να φανταστεί στην αρχή της πορείας του. Έχει να αντιμετωπίσει δυσκολίες αποθαρρυντικές και κανείς δεν μπορεί να του εξασφαλίζει ότι θα έχει τα προς το ζην. Όμως όταν είναι κάτι μέσα σου που σε καλεί και σε υπερβαίνει, τότε κάν’ το.

Η δεύτερη παράσταση, «Οι Άτρωτοι» παίζεται στο θέατρο Αγγέλων Βήμα. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια και για αυτή;
Πρόκειται για ένα νέο βρετανικό έργο, με πολλές αρετές χαρακτηριστικές του βρετανικού τρόπου γραφής. Το έργο εναλλάσσει τη φάρσα με τα δραματικά στοιχεία με έξυπνο και γλυκό τρόπο. Ο κόσμος την αγκάλιασε την παράσταση και προστέθηκαν νέες έως και το Πάσχα.

Πρόσφατα ήρθε στην Ελλάδα και ο ίδιος ο συγγραφέας, ο Torben Betts.
Ήρθε στα μέσα του προηγούμενου μήνα. Είδε την παράσταση, μας γνώρισε, μίλησε μετά την παράσταση και στον κόσμο που βρέθηκε στο θέατρο. Ο Torben Betts είναι ένας πολύ γλυκός, πνευματώδης άνθρωπος και έδειξε ότι ευχαριστήθηκε πάρα πολύ με το αποτέλεσμα της δουλειάς μας.

Πως ήταν σαν εμπειρία να βρίσκεται ανάμεσα στους θεατές και ο συγγραφέας του έργου;
Ομολογώ ότι δεν μπόρεσα να το ξεπεράσω, όταν παίζαμε, όσο θα ήθελα. Είχαμε τόση ανυπομονησία να τον συναντήσουμε και να του μιλήσουμε που σχεδόν επιταχύνθηκε ο ρυθμός της παράστασης.

Η φετινή χρονιά θα χαρακτηριστεί από τις εκλογικές αναμετρήσεις. Πολλοί καλλιτέχνες κατεβαίνουν υποψήφιοι και διεκδικούν την ψήφο των πολιτών. Εσείς θα κατεβαίνατε;
Δεν θα το έκανα, γιατί δεν με πείθει αυτό το πολιτικό σύστημα. Για να ασχοληθείς με τα κοινά, πρέπει να είσαι αποφασισμένος. Δεν θέλω να προσβάλω όλους όσους ασχολούνται με την πολιτική, αλλά είμαι ένας ειλικρινής άνθρωπος και δεν μπορώ να συμβιβαστώ με την υποκρισία και τα τόσα συμφέροντα άλλου τύπου που κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή.

Αν σας ζητούσα ένα σχόλιο για την πολιτική σκηνή, ποιο θα ήταν αυτό;
Δεν υπάρχει ενότητα, αγνότητα, ειλικρινής εκπροσώπηση, κάποιας κοινωνικής ομάδας. Υπάρχουν επιχειρηματικά και μικροπολιτικά συμφέροντα, μίζες, και ανομία. Οπότε δεν ξέρω πραγματικά, ποιους έλκει αυτό το πολιτικό σύστημα. Είναι τέτοια η κατάσταση της δομής του συστήματος, που επιτρέπει σε απατεώνες να υπάρχουν και να ανθούν, και για αυτό ακριβώς, ακόμη και ανθρώπους που δεν είναι έτσι, δεν τους επιτρέπει να κάνουν πολλά πράγματα.

Ποια είναι η δική σας εναλλακτική;
Αυτό ψάχνω. Είναι δύσκολο, είναι αδιέξοδο και προσπαθώ μέσα από απλές καθημερινές κινήσεις, να εκπαιδεύομαι, να ενημερώνομαι περισσότερο, να βρω τον τρόπο, να βοηθήσω και εγώ να αλλάξουν λίγο τα πράγματα.

Να πάμε στα του οίκου σας, του θεάτρου και του κινηματογράφου; Τα δικαιώματα των καλλιτεχνών καταπατούνται, όμως δεν υπάρχουν ιδιαίτερες αντιδράσεις, γιατί;
Είναι ένα καλό ερώτημα αυτό. Στο θέατρο υπάρχει όλος αυτός ο πλουραλισμός παραστάσεων, που έχει μετατραπεί σε πληθωριστικό φαινόμενο. Δεν υπάρχουν κριτήρια ποιότητας, επαγγελματικά κριτήρια και οι ηθοποιοί δεν προστατεύονται. Αυτή είναι μία κατάσταση που δεν βοηθάει τον πολιτισμό και αν δεν το καταλάβουμε γρήγορα, θα συρρικνωθούμε και σαν χώρα και σαν κοινωνία.

Για να σας αποδεσμεύσω κάπως ευχάριστα, μιας και πλησιάζουν οι εορτές του Πάσχα, πως προτιμάτε να περνάτε τις διακοπές σας;
Οι διακοπές για τους ηθοποιούς συνήθως σε περιόδους εορτών είναι πολυτέλεια. Όποτε, λοιπόν βρίσκουμε ευκαιρία, επιλέγουμε μέρη κοντά στη θάλασσα, με καλούς φίλους. Αποφεύγουμε βέβαια τους πολύ τουριστικούς προορισμούς ή μέρη με πάρα πολύ κόσμο γιατί αναζητούμε στιγμές χαλάρωσης.