Δεν θέλω να μιλήσω πάλι για αλκοόλ, για κράνη, για ζώνες, για κινητά, για παρωχημένο οδικό δίκτυο όλα αυτά είναι γνωστά, δεν υπάρχει λόγος να τα αναμοχλεύσουμε πάλι. Θέλω μόνο να πω μερικά ονόματα.
Όλγα, 15 ετών. Ανδρέας, 16 ετών. Εύα, 17 ετών. Βαγγελίτσα, 16 ετών. Γιάννης, 19 ετών. Ζήσης, 17 ετών. Γιώργος, 20 ετών. Κωνσταντίνος, 16 ετών. Στεφανία, 15 ετών. Γιάννης, 15 ετών. Σταύρος, 16 ετών. Φίλιππος, 20 ετών. Σία, 16 ετών. Παναγιώτης, 17 ετών. Γιάννα, 16 ετών. Σόνια, 16 ετών. Γιώργος, 21 ετών. Ελευθερία, 19 ετών. Δημήτρης, 16 ετών. Έρση, 19 ετών. Κατερίνα, 21 ετών. Ιωάννα, 18 ετών. Κατερίνα, 14 ετών. Παύλος, 19 ετών. Κατερίνα, 15 ετών. Τένια, 16 ετών. Γιώργος, 17 ετών. Σάκης, 16 ετών. Αλέξανδρος, 17 ετών. Θοδωρής, 17 ετών. Γιώργος, 16 ετών. Βάσω, 17 ετών. Παναγιώτης, 16 ετών. Αβραάμ, 17 ετών. Μάνος, 16 ετών. Χρήστος, 15 ετών. Αποστόλης, 15 ετών. Ρούλα, 16 ετών. Σάββας, 16 ετών. Βασίλης, 16 ετών. Κατερίνα, 16 ετών. Αναστασία, 16 ετών. Εύα, 18 ετών. Μαρίνα, 16 ετών. Έβελυν, 15 ετών. Δημήτρης, 16 ετών. Οδυσσέας, 20 ετών. Νεφέλη, 18 ετών. Χριστίνα, 16 ετών. Μαρία-Ειρήνη, 16 ετών. Γεσθημανή, 16 ετών. Κώστας, 15 ετών. Γεωργία, 16 ετών. Γιάννης, 16 ετών. Ηλίας, 16 ετών. Έλενα, 19 ετών. Αλέξανδρος, 20 ετών. Εύη, 16 ετών.
Προφανώς, αυτά τα ονόματα δεν σας λένε τίποτα. Ρίξτε μια ματιά στις ηλικίες… και μετά θα σας πω ότι αυτές είναι οι ηλικίες που είχαν όταν η ζωή τους τελείωσε. Κοινός παρονομαστής, η άσφαλτος. Όλα αυτά τα παιδιά σκοτώθηκαν σε τροχαία συμβάντα.
Το σοβαρό πρόβλημα της υπογεννητικότητας που αντιμετωπίζει η Ελλάδα είναι γνωστό σε όλους. Η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών, μπορεί μόνο να το εντείνει, και έτσι χρόνο με το χρόνο εξελισσόμαστε σε ένα έθνος γερόντων.
Όταν στις 13 Απριλίου 2003 το πανελλήνιο παρακολουθούσε με δέος και οργή το έγκλημα των Τεμπών, που κόστισε την ζωή σε 21 δεκαεξάχρονα παιδιά, ακούσαμε πάλι πολλά, αλλά (όπως πάντα) για λίγο. Μόλις το γεγονός σταμάτησε να «πουλάει», ο ντόρος κόπασε και επιστρέψαμε εκεί που ήμαστε και πριν.
Όμως, όποιος ασχοληθεί έστω και στοιχειωδώς με το θέμα της οδικής ασφάλειας, θα δει ότι εκείνα τα παιδιά δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου. Και, ως γνωστόν, το μεγαλύτερο μέρος ενός παγόβουνου είναι κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και δεν το βλέπουμε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι υπάρχει.
Δεκάδες νέα παιδιά σκοτώνονται κάθε χρόνο σε τροχαία, με διάφορους τρόπους… παρασύρονται πεζά, σε αυτοκίνητα που πραγματοποιούν αυτοσχέδιους αγώνες ή οδηγούνται επικίνδυνα για λόγους εντυπωσιασμού, ακόμα και στα αυτοκίνητα των οικογενειών τους που ξεκληρίζονται… οι δρόμοι μας έχουν γεμίσει εκκλησάκια και εικονοστάσια. Τείνουν να ξεπεράσουν σε αριθμό τα οδικά σήματα. Τα προσπερνάμε. Δεν τους δίνουμε σημασία. Όμως, ένα τέτοιο μνημείο δεν υποδηλώνει πιθανό ή υπαρκτό κίνδυνο, αλλά μία πραγματικότητα. Εκεί, κάποιος ή κάποιοι σκοτώθηκαν. Μπορεί να έφταιγαν, μπορεί να έφταιγε κάποιος άλλος. Αυτό θα το κρίνουν οι εμπειρογνώμονες σε κάθε περίπτωση.
Όλα όμως ξεκινούν από την νοοτροπία. Από την ψευδαίσθηση που έχουν πολλοί από εμάς ότι δεν θα συμβεί σε εμάς. Θεωρούμε τα τροχαία σαν κάτι που συμβαίνει κάπου αλλού, σε κάποιο άλλο κόσμο. Ακόμα χειρότερα, στο τιμόνι βγάζουμε πολλές φορές εγωϊσμό, βγάζουμε κόμπλεξ. Το χειρότερο είναι ότι έχουμε την απαίτηση να συμβιβαστεί μαζί μας ο νόμιμος, αυτός που δεν θεωρεί «ξενέρωμα» την τήρηση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, να γίνει αυτός ο δακτυλοδεικτούμενος, ο «λιγότερος», ενώ εμείς είμαστε οι μάγκες, οι σπουδαίοι, οι οδηγάρες, οι ιππότες της ασφάλτου… μέχρι την ώρα που προστίθεται ένα ακόμα εικονοστάσι σε κάποιον δρόμο. Είτε αφιερωμένο σε εμάς, είτε σε κάποιον άλλο ελάχιστη σημασία έχει σε ποιον. Σημασία έχει ότι άλλη μια ζωή οδηγήθηκε στο τέλος της από αυτό που προορίζεται απλά για μεταφορικό μέσο και όχι για φονικό όπλο.
Το Α και το Ω είναι η νοοτροπία. Όλα από εκεί ξεκινούν. Όλα ξεκινούν από εμάς τους ίδιους. Αυτό πρέπει να σκεφτόμαστε κάθε φορά που μπαίνουμε στο αυτοκίνητο ή ανεβαίνουμε στην μοτοσυκλέτα. Να σκεφτόμαστε σοβαρά, να κάνουμε την αυτοκριτική μας απέναντι στον εαυτό μας τον ίδιο γιατί αυτός είναι που κινδυνεύει περισσότερο. Και αυτό ισχύει για όλους μας, για τον καθένα από εμάς. Είναι ανώφελο να θεωρούμε τον εαυτό μας άμοιρο ευθυνών και να προσπαθούμε να επιρρίπτουμε την ευθύνη στους άλλους.
Μπορεί αυτά τα ονόματα να μην σας λένε τίποτα. Το δικό σας όνομα όμως λέει πολλά για τους δικούς σας. Το όνομα του παιδιού σας λέει πολλά για εσάς και την οικογένειά σας. Είναι στο χέρι του καθενός που πιάνει στα χέρια του ένα τιμόνι να μην προσθέσει και άλλα ονόματα (συμπεριλαμβανομένου και του δικού του) σε αυτό τον «κατάλογο» που, από το 1970 μέχρι σήμερα, απαριθμεί πάνω από 120.000 ονόματα.
Η οδική ασφάλεια δεν είναι υπόθεση μόνο των λεγόμενων «ιθυνόντων» (που και αυτοί, όποτε συμβαίνει κάτι, κοιτάζουν μόνο να αλληλοκατηγορούνται αντί να δώσουν λύσεις). Η οδική ασφάλεια είναι υπόθεση όλων μας. Αν εσύ δεν αλλάξεις τίποτα, τότε τίποτα δεν θα αλλάξει.
Περισσότερα για την Ομάδα: «Η οδική ασφάλεια είναι υπόθεση όλων μας»:
www.facebook.com/groups/818395601663408