Ολόκληρη η ανάρτηση του Σταύρου Θεοδωράκη
Ο Λουκιανός ήταν ο τραγουδιστής μιας νέας χαράς. Και μιας νέας πατρίδας. Σλίπινγκ μπαγκ, αμφισβήτηση, καρπούζι, θάλασσα, ήλιος, χειραφέτηση, χρώματα… Όλα, βουτηγμένα στους στίχους και τις μουσικές του. Οι μοναχικοί καουμπόηδες των πόλεων γίναμε ξαφνικά εραστές της χώρας μας. Ένας πατριωτισμός γήινος, λιτός, χωρίς φιοριτούρες.
Η Βουλιαγμένη και οι Λυκαβηττοί του ήταν τα δικά μας Γούντστοκ. Ήθελε πάντα να κάνει ένα πάρτι… Με τον Φελίνι, τους Μπητλς, τον Σαρλό, τον Καντίνσκι, τον Μπόρχες, τον Σινάτρα, ένα μπουκάλι ρούμι, τον Σεγκόβια, τον Πικάσο, τον Ντίσνεϊ, τον Μπρελ, τον Πρίσλει, τον Μπόγκαρτ, τον Βάιλ, τον Μπρεχτ, τον Σαββόπουλο, τον Λέστερ, τον Τζέρεμι, τον Τριφό, τον Τζιν Κέλι, τον Σκοτ Τζόπλιν, τον Ζορό, τον Μακλάρεν, τον Σάτσμο, τον Μπένι Γκούντμαν, τον Ρομπέν των Δασών, τον Σεφέρη, τον Ρώτα, τον Μικέλη, τον Ντασέν, τον Ντίλινγκερ, τον Βέγγο, τον Γκέρσουιν, τον Μπραμς, τον Άμποτ και τον Κοστέλο, τον Τσιτσάνη, τον Μπαχ κι άλλο ένα μπουκάλι ρούμι.
Ξημερώναμε με τη βεβαιότητα ότι το πάρτι δεν θα τελειώσει ποτέ. Ότι θα το ξαναστήσουμε στην επόμενη πανσέληνο.
Πού την έκρυβε τόση δύναμη ο Λουκιανός; Που τον θυμάμαι πάντα λιγομίλητο και με χαμηλωμένο το βλέμμα.
Τα τραγούδια του μας απελευθέρωσαν. Να οφειλόταν στην αμεσότητά τους; Στη μαγεία της απλότητας των στίχων του; Στη μουσική του που αναπαραγόταν αδέξια στις παρέες μας;
Ο Λουκιανός χαμογελούσε όταν ο ήλιος έδυε. Έτσι θέλω να τον φαντάζομαι και αυτό το τελευταίο ξημέρωμα. Ένας φτωχός και μόνος καουμπόυ με την κιθάρα του για όπλο. Να μας κλείνει το μάτι. Όπως τότε, στη Νέα Ορλεάνη, που πάνω στο γνωστό επικήδειο εμβατήριο, έγραψε:
«Αυτά που κάναμε εμείς τόσα χρόνια /
τα προσπαθούνε στις μέρες μας πολλοί /
αυτό που λείπει απ΄αυτά τα κωθώνια /
είναι το αίμα και τους λείπει και η ψυχή».
Στην Άννα, στην Γιασεμή, την Μαρία και τους φίλους του τα βαθιά μου συλλυπητήρια.