Το κεφάλαιο τηλεοπτικές άδειες ίσως να είναι η ακριβότερη παραγωγή της ελληνικής τηλεόρασης μετά το «Νησί» στον τηλεοπτικό σταθμό Mega.
Εξαιρετικές ερμηνείες, κόντρες, χρήματα, ανατροπές, γεμίζουν τον τηλεοπτικό χρόνο και καλύπτουν την αδυναμία τόσο των Ελληνικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης να καταγράψουν την τρέχουσα επικαιρότητα, καθώς και τα προβλήματα των πολιτών, όσο και των πολιτικών κομμάτων που έχουν φθαρεί πια στα μάτια των πολιτών και αποζητούν έστω μία ευκαιρία να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους.
Από τη μία μεριά τα τηλεοπτικά κανάλια επί δεκαετίες πρόσφεραν «δωρεάν» τηλεοπτικό πρόγραμμα στο κοινό, καταπατώντας τις συχνότητες και αποκομίζοντας πολλαπλά οφέλη. Διαχειρίζονταν, όπως μάλιστα αρκετοί έχουν παραδεχτεί, τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα, την διαφημιστική πίτα, κρατική ή μη, τα δημόσια έργα, αφού οι περισσότεροι είχαν ως κύρια δραστηριότητα την αποπεράτωση δημοσίων έργων, αλλά και πρόσβαση σε υπέρογκο δανεισμό ακόμη και στην περίοδο που οι στρόφιγγες είχαν κλείσει για κερδοφόρες επιχειρήσεις και νοικοκυριά.
Από την άλλη πλευρά, τα κόμματα συμμετείχαν σε ένα αλισβερίσι, με στόχο να καθυστερήσουν την κατάρρευση της αξιοπιστίας τους στο εκλογικό σύνολο, αποκρύπτοντας έστω και προσωρινά τα σκάνδαλα και την κακοδιαχείριση.
Μετά και την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας να κρίνει ως αντισυνταγματικό το νόμο Παππά, ήρθε η σειρά της χρονομηχανής από την κυβέρνηση, κάνοντας ακόμη περισσότερες εκπτώσεις στην αρχική της ιδεολογία, μόνο και μόνο να κρατήσει ζεστές τις καρέκλες.