Οι Βορεάδες ήταν άνεμοι στην αρχαία ελληνική μυθολογία, που κατέρχονταν ορμητικοί απ’ τον αιθέρα και κυνηγούσαν τους δαίμονες ανέμους Άρπυιες. Το όνομα της παράστασης αποτελεί μια αναφορά στις περιοχές από τις οποίες έχει εμπνευστεί η έρευνα, δηλαδή τη Θράκη, τη Μακεδονία και την Ήπειρο. Η χορογράφος συνεχίζει την ονοματοδοσία της δουλειάς της εμπνευσμένη από τον αέρα, σε αντίστιξη με τη βασική συνθήκη της «απόγειου» κίνησης που ξεκινά από τη γη.
Το όνομα «απόγειος», προέρχεται από την απόγειο αύρα, που είναι η αύρα που φυσά τη νύχτα από τη γη προς τη θάλασσα. Από τη γη προς τον αέρα απογειώνονται τα σώματα των χορευτών και οι ρυθμοί της μουσικής αναζητώντας τη λύση και κυνηγώντας τρόπους συνύπαρξης στον χώρο και τον χρόνο. Οι κινητικές προτάσεις της παράστασης αποτελούν αντιπροσωπευτικά δείγματα της νέας γλώσσας που προτείνει η έρευνα και θα επαληθεύουν τις αναζητήσεις και τη μεθοδολογία της. Η πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Μπάμπη Παπαδόπουλου συμπληρώνει την κίνηση ακολουθώντας το ερευνητικό ταξίδι των σωμάτων.
Οι Βορεάδες, χορευτές της παράστασης, συναντιούνται τον καιρό της σύγχρονης Βαβέλ, τον καιρό που όλοι μιλούν για το τέλος της ιστορίας, για το τέλος κάθε βεβαιότητας. Συναντιούνται για να κοινωνήσουν μια νέα γλώσσα που έχει τις ρίζες της στο παρελθόν και επιθυμεί να επαναπροσδιορίσει το μέλλον. Χαρτογραφούν μια αέναη προσπάθεια συνύπαρξης αλλά και νέους τρόπους συνεννόησης.
Με παλλόμενα πέλματα υφαίνουν τους ρυθμούς των χορών τους και γεννούν την «απόγειο» κίνηση. Την κίνηση που ταξιδεύει ανοδικά από τη γη προς τους κορμούς. Τους κορμούς που ακούν και γέρνουν και απλώνουν τα χέρια ως κλαδιά για αγγίγματα, ως κραυγές στον χώρο. Κρατώντας ο ένας το βήμα του άλλου φέρνουν τον χώρο σε περιδίνηση, σωριάζουν το τοπίο και οικοδομούν τη νέα πόλη. Οι Βορεάδες σαν χορός αρχαίας τραγωδίας αποτυπώνουν τη λειτουργία του συνόλου και γίνονται ο καθρέφτης της κοινότητας.
Βοηθός χορογράφου: Θένια Αντωνιάδου