Η πρώτη σου επαφή ποια ήταν με το θέατρο;
Θυμάμαι σε πολύ μικρή ηλικία να παρακολουθώ τις παραστάσεις που έρχονταν στο καλοκαιρινό φεστιβάλ των Χανίων, αυτό ως θεατής. Συμμετείχα βέβαια στις σχολικές παραστάσεις. Είχα κάνει τη «Λυσιστράτη» στο δημοτικό. Σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία άρχισα να παρακολουθώ μαθήματα πιάνου και θεωρίας.
Ήσουν από τα παιδιά που απαιτούσαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο;
Ντρέπομαι λιγάκι που το λέω αλλά μάλλον ναι. Τώρα που το παρατηρώ με την απόσταση των χρόνων είναι πιο καθαρό.
Σε ποια ηλικία αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;
Ήρθα στην Αθήνα ως φοιτήτρια της Νομικής Σχολής, ωστόσο στην πραγματικότητα ήξερα πως δεν υπήρχε περίπτωση να ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα. Η Νομική ήταν μία διέξοδος, ένας εύκολος τρόπος για να φύγω από την Κρήτη και να αναζητήσω τον τρόπο να πλησιάσω το όνειρο μου, κι αυτό ήταν εξ’ αρχής το θέατρο.
Αντιδράσεις από την οικογένεια δεν υπήρξαν;
Φυσικά και υπήρξαν. Νομίζω πως κυρίως φοβήθηκαν. Είναι ένας χώρος εντελώς άγνωστος για εκείνους και με μεγάλη ανασφάλεια. Πείστηκαν όμως όταν κατάλαβαν πόσο σημαντικό ήταν για μένα.
Στην Αθήνα πως κυνήγησες το όνειρό σου; Ποιο ήταν το πρώτο βήμα που έκανες;
Χάρη στη Νομική αρχικά μπήκα στους «Άφαντους», την θεατρική ομάδα των φοιτητών του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου παρέμεινα δύο χρόνια. Έπειτα πέρασα στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης και ξεκίνησα να ασχολούμαι επαγγελματικά.
Η ενασχόλησή σου με τη μουσική και κυρίως με το ρεμπέτικο και τα παραδοσιακά τραγούδια πως προέκυψε;
Μια ανάγκη είναι και η μουσική. Όσον αφορά τα είδη που τραγουδώ, ξέρεις είναι ορισμένα πράγματα που δεν τα επιλέγεις, απλά έρχονται. Το ίδιο συνέβη και σε εμένα με τα παραδοσιακά και τα ρεμπέτικα τραγούδια. Τα ρεμπέτικα έχουν κάτι αγνό που μου αρέσει πολύ.
Σε ρωτώ γιατί είναι δύο είδη που δεν σου προσφέρουν την αναγνωρισιμότητα που προσφέρουν άλλα πιο εμπορικά.
Ποτέ δεν έκανα επιλογές με γνώμονα το πως θα γίνω αναγνωρίσιμη. Ακολουθώ το ένστικτό μου. Δεν θα πω όχι σε άλλα είδη μουσικής, αρκεί αυτά με εκφράζουν.
Αυτή την περίοδο συμμετέχεις σε παιδική παράσταση;
Σε λίγες ημέρες τελειώνουν οι παραστάσεις για το παιδικό «Η γέννηση του κόσμου και ιστορίες των θεών του Ολύμπου», της Κάρμεν Ρουγγέρη, στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιαννης.
Πως είναι να συναναστρέφεσαι με παιδιά;
Είναι εξαντλητικό και ταυτόχρονα ζωογόνο. Τα παιδιά είναι δύσκολο κοινό, απαιτητικό. Δεν αυτολογοκρίνονται και δεν κρατούν τους τύπους. Πρέπει να καταβάλεις συνεχώς προσπάθεια για να κρατήσεις το ενδιαφέρον τους, όμως το γέλιο και το χειροκρότημά τους είναι αυθεντικό.
Απρόοπτα με τα παιδιά έχουν συμβεί;
Ένα αστείο απρόοπτο σε εμένα για να μην εκθέσω και κάποιον άλλο συνάδερφο, ήταν μία πτώση κατά τη διάρκεια της παράστασης, ως θεά Ήρα. Έπεσα πάνω σε ένα ομοίωμα κούκλας και κατρακυλήσαμε μαζί πάνω στη σκηνή. Γελάσαμε όλοι μαζί. Και τα παιδιά γελούσαν με την καρδιά τους.
Με τον κινηματογράφο και την τηλεόραση δεν έχεις ασχοληθεί;
Όχι δεν έχω ασχοληθεί με την τηλεόραση και τον κινηματογράφο μέχρι σήμερα. Ήμουν από τους ανθρώπους που έλεγα παλιότερα ότι μόνο για το θέατρο ενδιαφέρομαι, όμως πλέον θα ήθελα να γνωρίσω και τις άλλες διαστάσεις της υποκριτικής τέχνης.
Οφείλεται και ότι η κρίση έχει μειώσει τις επιλογές;
Κοίταξε, το 2010 που βγήκα από τη σχολή, δούλεψα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας, οπότε δεν κατάλαβα τον πρώτο εκείνο χρόνο τη δυσκολία του ελεύθερου θεάτρου. Από το 2011, που γύρισα στην Αθήνα, η κρίση ήταν ήδη εδώ. Νομίζω όμως πως η τέχνη μπορεί να επιβιώσει σε όλες τις συνθήκες. Είναι αλήθεια ότι έχουν αυξηθεί πολύ οι παραγωγές, αλλά παράλληλα έχουν μειωθεί και οι αμοιβές των συντελεστών μίας παράστασης, ενώ γίνονται και εκπτώσεις σε ποιότητα.
Μπορεί να προχωρήσει έτσι το θέατρο;
Εμένα με συγκινεί ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να γίνουν συμμέτοχοι στη δημιουργική διαδικασία του θεάτρου. Το άλλο που λες το έχω ακούσει αρκετές φορές και αναρωτιέμαι ποια είναι τα κριτήρια και τελικά τι πρέπει να κάνουμε; Να απαγορεύουμε σε παραστάσεις να ανεβούν;
Δεν μπορείς να απαγορέψεις, αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα ότι οι ηθοποιοί δεν μπορούν και να επιβιώσουν.
Ο λόγος που δεν μπορεί να επιβιώσει ένας ηθοποιός δεν νομίζω ότι είναι τόσο οι πολλές παραστάσεις όσο οικονομική αδυναμία του κοινού, καθώς και η έλλειψη προσανατολισμού προς αυτές τις μορφές ψυχαγωγίας. Αν διορθωθούν αυτά τότε θα λυθεί και το πρόβλημα επιβίωσής μας.
Κάπου διάβασα ότι ετοιμάζεις μία δουλειά στη μουσική με αρμένικα τραγούδια;
Ναι πρόκειται για διασκευές σε λαϊκά αρμένικα κομμάτια, του 19ου και 20ου αιώνα. Τους στίχους έχει γράψει ο Γιώργος Μπλάνας. Τελειώνουμε τις ηχογραφήσεις αυτήν την εβδομάδα.
Ποια είναι τα όνειρά σου για το μέλλον;
Δεν μπορώ να φανταστώ. Στις συνθήκες που ζούμε τώρα, που διακρίνονται από αβεβαιότητα αλλά είναι και αιφνιδιαστικές, δεν μπορείς να κάνεις μακροχρόνια σχέδια. Θα ήθελα να παίζω στο θέατρο, να έχω ευχέρεια επιλογών, να έχω βγάλει και άλλα τραγούδια, να έχω αγαπημένους ανθρώπους γύρω μου.
Οικογένεια δεν σκέφτεσαι να κάνεις;
Θα τολμήσω να βάλω και την οικογένεια στο πρόγραμμα. Είναι και η δημιουργία οικογένειάς στα σχέδιά μου.
Πως είναι η Βερόνικα στην προσωπική της ζωή;
Χαίρομαι που έχω ανθρώπους κοντινούς εκτός καλλιτεχνικού χώρου και με ισορροπούν και με επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Με τους φίλους μου, γελάω πολύ και μου είναι απαραίτητοι.
Πες μου τα αρνητικά και τα θετικά του χαρακτήρα σου
Πωπω, ευτυχώς δεν μου ζήτησες συγκεκριμένο αριθμό! Ακούω τους άλλους αλλά απαιτώ και να με ακούν. Είμαι διαλλακτική και σπάνια έρχομαι σε αντιπαράθεση. Αυτό έχει δυστυχώς και αρνητικό αντίκτυπο.
Δεν έρχεσαι σε αντιπαράθεση γιατί φοβάσαι και την έκβαση;
Φοβάμαι πολύ την έκβαση κάθε αντιπαράθεσης που ξεπερνά τα όρια της λογικής. Ταυτόχρονα δεν μου αρέσουν και οι αποχωρισμοί.
Δυσκολεύεσαι να πεις και όχι;
Είναι σχεδόν αδύνατο να πω όχι, εκτός και αν από την αρχή το ένστικτό μου, με προειδοποιεί ότι κάτι δεν είναι σωστό ή δεν θα πάει καλά. Ακόμη και τότε όμως, ψάχνω πλάγιους τρόπους για να το πω.
Για τελευταία ερώτηση τώρα που πλησιάζει Πάσχα άφησα τις διακοπές. Που σου αρέσει να κάνεις διακοπές;
Διακοπές θέλω να κάνω κυρίως το καλοκαίρι γιατί μπορώ να βρίσκομαι σε παραλίες, σε μικρά και απομονωμένα νησιά, μακριά από τον θόρυβο της πόλης. Τα Χριστούγεννα και το Πάσχα είναι πιο οικογενειακές. Όσο πιο κοντά στη θάλασσα τόσο καλύτερα.