Πως επέλεξες να ασχοληθείς με την υποκριτική τέχνη;
Πάντα μου άρεσε να βλέπω θέατρο, ωστόσο σε μία εκπαιδευτική εκδρομή του σχολείου, βρέθηκα να παρακολουθώ την παράσταση «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, σε παραγωγή του θεάτρου Τέχνης. Όταν είδα την παράσταση συγκινήθηκα πάρα πολύ και αποφάσισα πως εγώ με αυτούς τους ανθρώπους ήθελα να συναντηθώ. Έτσι πήρα την απόφαση και έδωσα εξετάσεις αποκλειστικά στη σχολή του θεάτρου Τέχνης.
Δεν υπήρξαν άλλα ερεθίσματα;
Ο πατέρας μου ήταν ράφτης και η μητέρα μου νοικοκυρά. Δεν υπήρχαν ερεθίσματα στον οικογενειακό μου περίγυρο. Ήταν λαϊκοί άνθρωποι και οι δύο, ωστόσο παρά τις αμφιβολίες της μητέρας μου για τις ανασφάλειες του επαγγέλματος, ο πατέρας μου είπε, «άσε το παιδί να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα».
Συμμετείχες σε παραστάσεις και πανευρωπαϊκές περιοδείες του θεάτρου Τέχνης, από τα πρώτα σου βήματα. Ήταν κάτι που το περίμενες;
Εκείνη την περίοδο επέλεξα συνειδητά να πάω στη σχολή του θεάτρου Τέχνης, γιατί ήξερα ότι αν αξίζεις και αν είσαι διαθέσιμος υπήρχε η προοπτική να πάρεις μέρος σε παραστάσεις του. Είχα την τύχη με την είσοδό μου στην σχολή, σε 15 μέρες να είμαι ήδη σε πρόβα παράστασης και να συμμετέχω παίζοντας κιθάρα με την Κατερίνα Γέρου σε μία παράσταση που είχε κάνει ο Γιώργος Λαζάνης, στο θέατρο Βεάκη.
Σήμερα τα παιδιά δεν έχουν αυτές τις ευκαιρίες. Που πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;
Τα χρόνια της δραματικής σχολής για εμένα ήταν ένα μεγάλο σχολείο. Θεωρία και πράξη ταυτόχρονα. Τα σημερινά παιδιά για να φτάσουν να κάνουν χορούς σε Επίδαυρο, να κάνουν πανευρωπαϊκή περιοδεία, από τα είκοσι χρόνια σου είναι ένα άπιαστο όνειρο.
Οφείλεται στην υπερπληθώρα των σχολών και των ηθοποιών;
Το θέατρο πια δεν είναι επάγγελμα. Είναι ένα πράγμα το οποίο δεν μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς. Όταν βγαίνουν 1.000 ηθοποιοί το χρόνο και οι ανάγκες για ηθοποιούς όλο και μικραίνουν, όπως καταλαβαίνεις τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δύσκολα. Ιδιαίτερα για τους νέους ανθρώπους που θέλουν να πάρουν την ευκαιρία τους για να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους, για να εκφραστούν και να ζήσουν όμως από αυτό που αγαπούν.
Τι θα έλεγες στα νέα παιδιά που θέλουν να ακολουθήσουν αυτό το επάγγελμα;
Θα τους πω ότι είπα και σε έναν σχολάρχη που μου πρότεινε να κάνω μαθήματα στη δραματική του σχολή. Για να μπορώ να αντικρίζω τα 20-30 παιδιά που θα έρθουν για μάθημα, θα τους πω την πρώτη μεγάλη αλήθεια. Το ξέρετε ότι τελειώνοντας εσείς οι 20 μετά από τρία χρόνια, μπορεί οι 19 ή και οι 20 από εσάς να μην βρείτε δουλειά; Αν ναι και θέλετε να πραγματοποιήσετε το όνειρό σας, τότε μπορείτε να έρθετε στο επόμενο μάθημα.
Τι σου απάντησε ο σχολάρχης;
Μου απάντησε τότε αυτός ότι έτσι θα μου διώξεις τους μαθητές. Εγώ για αυτό λοιπόν δεν κάνω μάθημα σε δραματική σχολή, γιατί θέλω να λέω πάντα την αλήθεια. Δεν αποτρέπω κανέναν, γιατί δεν έχω και το δικαίωμα να το κάνω, ωστόσο πρέπει να ξέρουν ποιες είναι πραγματικές δυσκολίες.
Μετά τις επιτυχίες στο θέατρο ξεκίνησες και τηλεόραση με τους «Απαράδεκτους». Ήσουν υποψιασμένος για την επιτυχία και τη δύναμη του μέσου;
Όσοι συμμετείχαμε σε αυτή την παραγωγή είχαμε ήδη κάνει πράγματα στο θέατρο και δεν δυσκολευτήκαμε να προσαρμοστούμε στις απαιτήσεις. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν περιμέναμε τέτοια ανταπόκριση από τον κόσμο, να σταματούν τα αυτοκίνητα και να μας χαιρετούν. Βέβαια ήμασταν προσγειωμένοι, γιατί ξέραμε τι δουλειά κάνουμε, ξέραμε ότι όλα είναι εφήμερα και πως πρέπει να προετοιμαστούμε για το επόμενο βήμα μας. Δεν είναι δεδομένη η επιτυχία και δεν κρατάει μία ζωή.
Δεν υπήρχε όμως αθωότητα σε σχέση με το σήμερα;
Εκείνη την περίοδο σίγουρα υπήρχε μεγαλύτερη αθωότητα από το σήμερα. Σήμερα οι ηθοποιοί τελειώνουν μία δραματική σχολή και το πρώτο πράγμα που κοιτούν είναι να κάνουν είναι μία διαφήμιση ή να κάνουν κάποιο γύρισμα σε μια τηλεοπτική σειρά, με στόχο να τους δουν και να τους πάρουν στο θέατρο.
Αισθάνεσαι τυχερός για τις επιτυχίες που είχες; Μήπως υπάρχει συνταγή της επιτυχίας;
Συνταγή σίγουρα δεν υπάρχει. Μου έγιναν αρκετές προτάσεις, επέλεξα κάποιες από αυτές, ήμουν τυχερός, και μου βγήκε.
Πως επιλέγεις τις δουλείες; Λες όχι;
Αν δεν λες όχι, δεν πας μπροστά. Αυτός είναι και ο λόγος που ταυτόχρονα με το θέατρο, κάποια στιγμή, επειδή ήθελα να λέω τα όχι μου, μπήκα και στο κομμάτι της παραγωγής και στην οργάνωση συναυλιών. Μου γίνονταν προτάσεις που δεν μου άρεσαν και αυτό το κομμάτι μου έδωσε το περιθώριο να μπορώ να ζω με αξιοπρέπεια και τη δυνατότητα να κάνω τις επιλογές μου.
Έχεις μετανοιώσει για κάποια από αυτά τα όχι;
Στη ζωή δεν μπορείς να ξέρεις αν θα μετανιώσεις. Η ζωή θα το αποφασίσει αυτό, αλλά δεν πρέπει να μετανιώνεις. Σημασία έχει η επιλογή που έκανες εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή. Αν θα σου βγει ή όχι, δεν το ξέρει κανείς.
Η αλλαγή των budget σε σχέση με το παρελθόν σε θυμώνει;
«Εικόνα σου είμαι η κοινωνία και σου μοιάζω» λέει η Γαλάτια Καζατζάκη σε ένα ποίημά της. Με την φράση αυτή θα σου απαντήσω σε αυτό το ερώτημα. Οι ηθοποιοί είμαστε κομμάτι της κοινωνίας και δεν μπορούμε να ξεχωρίζουμε. Πρέπει να αποδεχθούμε την κρίση, να τη βιώσουμε και να περάσουμε στο αύριο. Με υπομονή, αυταπάρνηση, συντροφικότητα.
Ποιές οι δυσκολίες του παραγωγού θεαμάτων σε σχέση με τον ρόλο του ηθοποιού;
Όταν παίζεις σε μία παράσταση έχεις την άγνοια του κινδύνου στο κομμάτι το οικονομικό. Είσαι αφοσιωμένος στο ρόλο σου και αυτό που σε ενδιαφέρει είναι να τον φέρεις εις πέρας. Όταν είσαι όμως στο κομμάτι το οικονομικό, της παραγωγής, πρέπει να σκεφτείς πως θα είναι βιώσιμη η παράσταση, πως θα πληρωθούν οι συντελεστές, πως θα τη διαφημίσεις. Είναι μία τελείως διαφορετική δουλειά, με μεγαλύτερο άγχος, γιατί έχεις να κάνεις χρήματα και υποχρεώσεις. Αν θέλεις να είσαι σοβαρός …
Πρόσφατα η ηθοποιός Ναταλία Τσαλίκη σε ανάρτησή της έκανε παράπονα για την κακή κατάσταση των χώρων όπου γίνονται οι περιοδείες. Συμμερίζεσαι την άποψή της;
Είναι απόλυτη αλήθεια. Κάποτε πηγαίνοντας στις περιοδείες, μας έδιναν χρήματα οι δήμοι να παίξουμε και όλα ήταν προσεγμένα. Λίγα χρόνια αργότερα, μας ζητούσαν να παίξουμε και τα βγάζαμε πέρα μόνοι μας παίρνοντας τις όποιες εισπράξεις. Σήμερα ζητούν τεράστια ενοίκια και όλα είναι αφρόντιστα. Η κρίση δυστυχώς έχει φέρει μία προχειρότητα σε όλα. Θέλουν να κάνουν Φεστιβάλ χωρίς χρήματα…
Να πάμε και στα ποιο προσωπικά; Ο κόσμος τους ηθοποιούς τους γνωρίζει μέσα από τους ρόλους. Ο Βασίλης ως άνθρωπος πως είναι;
Είναι αλήθεια ότι ο κόσμος που παρακολουθεί τηλεόραση δεν μας γνωρίζει όπως το θεατρικό κοινό. Η τηλεόραση εισβάλει με έναν τρόπο περίεργο και μας ταυτίζει με τους ρόλους που υποδυόμαστε. Ο Βασίλης είναι απλός, ανθρώπινος και καθημερινός.
Τι σου αρέσει να κάνεις στον ελεύθερό σου χρόνο;
Να ταξιδεύω κυρίως είτε σε κοντινούς είτε και σε μακρινούς προορισμούς. Πρόσφατα με τη γυναίκα μου, τη Δέσποινα Μαραγκουδάκη, κάναμε ένα μεγάλο ταξίδι στην Κίνα και από τώρα σκεφτόμαστε το επόμενο. Ωστόσο εκτός από τα μεγάλα ταξίδια υπάρχουν και τα μικρότερα που σου δίνουν τη δύναμη να συνεχίσεις με γεμάτες μπαταρίες την επόμενη μέρα. Φυσικά εμάς μας ταξιδεύει και η δουλειά μας και αυτό νομίζω είναι μια μορφή ψυχικής πολυτέλειας.
Εκτός από συνοδοιπόροι στη ζωή, έχετε μαζί και την εταιρεία Χρόνος-Δράσεις Πολιτισμού*. Πες μου μερικά πράγματα για την εταιρεία σας.
Η εταιρεία έχει δημιουργήσει προγράμματα και παραστάσεις για όλες τις ηλικίες και συνεργάζεται με 3.500 σχολεία. Με τη Δέσποινα Μαραγκουδάκη, από 1 Οκτωβρίου έχουμε ανεβάσει στο θέατρο Ιλίσια Βολανάκης το θεατρικό έργο «Ο σκεπαστής του φεγγαριού» για δεύτερη χρονιά, μια πολύ τρυφερή παράσταση που έχει να κάνει με την συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, την αγάπη, με την συνεργασία των παιδιών σε μια εποχή που τα παιδιά δεν συνεργάζονται, δεν αγαπούν τόσο και έχουν χάσει την αθωότητα τους. Παράλληλα τα Σάββατα από τα μέσα Νοεμβρίου θα παρουσιάσουμε μια νέα παράσταση «Το Μωρό των 5 αισθήσεων» για βρέφη από 6 μηνών έως τεσσάρων ετών, που είναι μια παράσταση πρόταση, για γονείς και παιδιά μαζί.
Που οφείλεται η απώλεια της αθωότητας;
Νομίζω πως οι γονείς θα πρέπει να φροντίζουν τα παιδιά τους να μη χάνουν την αθωότητά τους. Κάποτε τα παιδιά ηλικίας 10 ετών ήταν ακόμη παιδιά και τώρα, παιδιά 4 ετών και δεν είναι παιδιά. Ίσως οφείλεται στο πάρκινγκ που κάνουν στα παιδιά τους από μικρή ηλικία σε παιδικούς σταθμούς, στις γιαγιάδες και στα τάμπλετ.
Εχει ξεκινήσει και η παράσταση «Μαντάμ Σουσού» στην οποία συμμετέχεις και ανεβαίνει στο θέατρο «Παλλάς», σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση.
Η Μαντάμ Σουσού» παρουσιάζεται με τεράστια επιτυχία από τις «Θεατρικές σκηνές» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα και απόδοση κειμένου της Δήμητρας Παπαδόπουλου σε μια υπερπαραγωγή γεμάτη γέλιο, συγκίνηση, νοσταλγία, σάτιρα και πολλή μουσική. Τον ομώνυμο πρωταγωνιστικό ρόλο ερμηνεύει η φίλη μου Δήμητρα Παπαδοπούλου, που επιστρέφει στη σκηνή μετά από καιρό αποχής για να δώσει σάρκα και οστά στη διάσημη μεγαλομανή ηρωίδα του Δημήτρη Ψαθά που λατρεύτηκε από πολλές γενιές Ελλήνων.
Μαζί της οι Άλκις Κούρκουλος, Κώστας Κόκλας μαζί τους και εγώ και οι Κώστας Φλωκατούλας, Μελέτης Γεωργιάδης, Γιώργος Ψυχογιός, Φαίη Κοκκινοπούλου, Γρηγόρης Ποιμενίδης, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Γιούλη Αγγελή, Ηλιάννα Γαϊτάνη, Γιάννα Ζιάννη, Αναστασία Κελέση, Χρύσα Κλούβα, Λάμπρος Κτεναβός, Ροζαμάλια Κυρίου, Αλέξανδρος Λασκαράτος, Τζεφ Μαράουι, Σοφία Μιχαήλ, Θάνος Μπίρκος, Κωστής Μπούντας.
Πρόκειται για μία πολύ μεγάλη παραγωγή με πενήντα αλλαγές σκηνικών, με είκοσι πέντε ηθοποιούς και πέντε άτομα ορχήστρα. Με πλειάδα τεχνικών και μηχανημάτων. Στην ομάδα υπάρχουν πολλά νέα παιδιά και χαίρομαι που τα βλέπω να αγαπούν τη δουλειά και να είναι μάχιμα. Όσον αφορά τον Γιάννη Κακλέα, νομίζω ότι μόνο αυτός θα μπορούσε να φέρει εις πέρας μία τέτοια πολύπλοκη παράσταση. Είναι σπουδαίο όμως να παίζεις κάθε μέρα με 1.500 ανθρώπους από κάτω που γελούν και συμμετέχουν ασταμάτητα. Εμπειρία. Δώρο ζωής.
*Περισσότερα για την εταιρεία www.xronos–draseis.com