Πως επέλεξες να ασχοληθείς με την υποκριτική τέχνη;
Η απάντηση μπορεί να ακούγεται συνηθισμένη, ωστόσο είναι η πραγματικότητα. Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής μου, ήθελα να υποδύομαι ρόλους είτε μπροστά στην οικογένεια είτε στις σχολικές παραστάσεις από το νηπιαγωγείο ακόμη. Ένιωθα άνεση επάνω στη σκηνή. Και αν ρόλος που μου έδιναν είχε περισσότερα λόγια ή χρειαζόταν να μονολογώ χωρίς κάποιον συμμαθητή μου, θυμάμαι πως αισθανόμουν αυτοπεποίθηση και τα κατάφερνα με επιτυχία.
Τότε ήταν παιδικό όνειρο, όσο μεγάλωνες δεν σκέφτηκες να ακολουθήσεις κάποιο άλλο επάγγελμα;
Με το πέρασμα των χρόνων κι ενώ βρισκόμουν στο Λύκειο, άρχισα να συνειδητοποιώ πως η υποκριτική για μένα ήταν ένα παιδικό όνειρο που εξελίχθηκε σε προσωπικό στόχο και έπρεπε να επιτευχθεί. Ήμουν αποφασισμένη και με τη σύμφωνη γνώμη και υποστήριξη της οικογένειάς μου, ξεκίνησα μαθήματα φωνητικής και ορθοφωνίας, ώστε να είμαι κατάλληλα προετοιμασμένη για τις εξετάσεις του υπουργείου Πολιτισμού και κατόπιν για την είσοδό μου σε μια δραματική σχολή.
Σε ποια σχολή σπούδασες;
Τα πρώτα δύο χρόνια της σχολής σπούδασα στη Θεσσαλονίκη, στη δραματική σχολή του Ροντίδη. Για το τρίτο έτος αποφάσισα να έρθω στην Αθήνα με σκοπό να προσαρμοστώ στις συνθήκες της πόλης. Παρακολούθησα μαθήματα τρίτου έτους στη σχολή της Έλντας Πανοπούλου, από όπου πήρα και το πτυχίο μου.
Κάνεις τα πρώτα σου βήματα στο χώρο, ωστόσο ήδη μετράς συμμετοχές στο θέατρο.
Είχα την τύχη στη Θεσσαλονίκη να συμμετέχω στην Ασκητική του Καζαντζάκη σε σκηνοθεσία του Πάνου Αγγελόπουλου, με πρωταγωνιστές την κα Κατερίνα Διδασκάλου και τον κο Τσακίρογλου. Ήμουν μια από τα κορίτσια του χορού. Η εμπειρία μου εκεί, ήταν όχι μόνο σημαντική, αλλά και διδακτική. Πρωταγωνίστησα, επίσης στη παιδική παράσταση που ανέβασε ο κος Ροντίδης, «η Χιονάτη και οι 7 νάνοι».
Στην Αθήνα σε ποιες παραστάσεις έλαβες μέρος;
Τη περασμένη χρονιά πρωταγωνίστησα στην παιδική παράσταση “Alice” στο θέατρο OLVIO. Αυτή τη περίοδο συμμετέχω στην παράσταση το «Φαινόμενο του Θερμοκηπίου», σε κείμενο και σκηνοθεσία της Δήμητρας Σταϊκου στο θέατρο «Κάτω από τη Γέφυρα». Γενικότερα όμως είμαι αεικίνητη, και δεν σου κρύβω πως βρίσκομαι σε συζητήσεις και για νέα πράγματα.
Πες μας λίγα λόγια για αυτή την παράσταση.
Είναι ένα έργο που μιλάει για την μοναξιά, αλλά και τον παραλογισμό που μπορεί να βιώσει ο κάθε άνθρωπος. Από τις πρώτες σκηνές του έργου πρωταγωνιστεί μία γυναίκα μεγάλης ηλικίας που πάσχει από Altzheimer, αλλά παράλληλα ζει μια καθυστερημένη εφηβεία. Κατά τη διάρκεια του έργου υπάρχουν πολλές ανατροπές. Στο παιχνίδι μπαίνουν ένας παπάς, αλλά και ένας αστυνομικός που περιπλέκουν τα πράγματα. Τον καταλυτικό ρόλο τον διαδραματίζει μία νεαρή κοπέλα, την οποία υποδύομαι εγώ.
Αν δεν γινόσουν ηθοποιός τι άλλο μπορεί να ήσουν;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω κάνει σκέψεις για κάποια εναλλακτική επαγγελματική πορεία. Άλλωστε το επάγγελμα του ηθοποιού είναι η βασική προτεραιότητα μου. Τώρα αν έμπαινα στη διαδικασία να κάνω κάτι άλλο, σίγουρα θα ήθελα να έχει ανθρωπιστικό χαρακτήρα. Γενικότερα θέλω να βρίσκομαι σε επαφή με άλλους ανθρώπους, να είμαι χρήσιμη και να συμβάλλω από τη θέση μου στη κοινωνία. Μην ξεχνάμε ότι το θέατρο, αλλά και η τέχνη κατ’ επέκταση έχει σπουδαίο κοινωνικό αποτύπωμα, ενώ είναι και μία μορφή ψυχοθεραπείας.
Έχεις δουλέψει και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, ποιες διαφορές διακρίνεις;
Η εμπειρία μου στο χώρο είναι μικρή για να πω με βεβαιότητα. Ωστόσο, διαπίστωσα πως στη Θεσσαλονίκη, παρόλο που τα πράγματα είναι σαφώς πιο περιορισμένα, δίνεται μεγάλη έμφαση στο θέατρο από άποψη ποιότητας και απόδοσης. Οι τηλεοπτικές δουλειές είναι ελάχιστες, επομένως λείπει και οτιδήποτε υπάρχει γύρω από το χώρο της τηλεόρασης και της σόου-μπιζ. Η αλήθεια είναι πως όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα, επειδή δεν ήμουν συνηθισμένη πελάγωσα.
Οι νέοι ηθοποιοί ενδιαφέρονται περισσότερο για την τηλεόραση ή το θέατρο;
Νομίζω πως οι περισσότεροι αποζητούν να παίξουν στην τηλεόραση για λόγους ταχύτερης αναγνώρισης και οικονομικής αποκατάστασης, όμως δεν ρίχνω ευθύνες στους νέους. Επικρατεί συνολικά αυτή η νοοτροπία, ακόμα και μέσα στις δραματικές σχολές.
Μια νέα ηθοποιός ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει στο χώρο.
Στις εποχές που ζούμε οι δυσκολίες για τις νέες ηθοποιούς είναι σαφώς μεγάλες. Υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός, πολλοί διαθέσιμοι ηθοποιοί και λίγες δουλειές. Την ίδια στιγμή υπάρχει και ένα παρασκήνιο για το ποιος τελικά θα πάρει τη δουλειά και αν το αξίζει. Έτσι πολλές φορές, το υποκριτικό ταλέντο ή η συνεχής προσπάθεια δεν είναι αρκετά, εάν δεν έχεις τις κατάλληλες γνωριμίες.
Μπορεί να επιβιώσει;
Η επιβίωση σίγουρα είναι δύσκολη, και η οικονομική αυτονομία σχεδόν αδύνατη. Η βοήθεια των γονέων είναι απαραίτητη. Αν κάποιος δεν έχει αυτή την υποστήριξη, τότε θα πρέπει να εργάζεται παράλληλα σε διαφορετικό περιβάλλον για να επιβιώσει οικονομικά. Βέβαια σε αυτή τη περίπτωση είναι αναγκασμένος να μοιράζει το χρόνο του και σε άλλα πράγματα εκτός της υποκριτικής, οπότε δεν είναι απόλυτα αφοσιωμένος στη τέχνη.
Ποια είναι τα όνειρά για τα επόμενα 10 χρόνια;
Τα όνειρά μου έχουν στο επίκεντρο το Θέατρο. Ιδανικά θα ήθελα να συμμετέχω σε πολλές παραστάσεις, να συνεργαστώ με σπουδαίους καλλιτέχνες που θα με βοηθήσουν να εξελιχθώ υποκριτικά και θα μάθω δίπλα τους. Όσον αφορά τις σπουδές, με ενδιαφέρει να ασχοληθώ σε φωνητικό επίπεδο με τη βυζαντινή μουσική, καθώς και με μαθήματα yoga. Η yoga με απελευθερώνει και με βοηθάει να μπορώ να ελέγχω το σώμα μου.
Τι μουσική ακούς και τι ταινίες σου αρέσουν να βλέπεις;
Ακούω κυρίως ξένη μουσική, όμως παίζει σημαντικό ρόλο η παρέα καθώς και η ψυχολογία της στιγμής. Δηλαδή δεν αποκλείω τα ελληνικά τραγούδια. Από ταινίες προτιμώ τις αισθηματικές και τα θρίλερ, ενώ δεν μου αρέσουν καθόλου οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Η τελευταία ταινία που είδα και μου άρεσε αρκετά ήταν το «Φως ανάμεσα στους ωκεανούς».