Κείμενο: Αδάμ Αλεξόπουλος
Φωτογραφίες: dytikesmaties.gr
Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με την υποκριτική τέχνη;
Από μικρός που έβλεπα παραστάσεις και ταινίες στη Ρόδο, έλεγα ότι επιθυμώ να ασχοληθώ με αυτόν τον χώρο. Μπορώ να σου πω όμως, ότι καταστάλαξα στο γυμνάσιο, όταν για πρώτη φορά πήγα σε ένα θεατρικό εργαστήρι και ανεβάζαμε παραστάσεις.
Τελείωσες το σχολείο και ήρθες στην Αθήνα για να κυνηγήσεις το όνειρό σου;
Το σχολείο για ένα διάστημα το είχα παρατήσει, γιατί είχα κοπεί από απουσίες. Όταν έμαθα ότι για να περάσω σε δραματική σχολή, το απολυτήριο ήταν προαπαιτούμενο, έκατσα ξανά στα θρανία για να τελειώσω το λύκειο.
Τότε δεν πέρασε από το μυαλό σου «ευκαιρία είναι να δώσω και Πανελλαδικές»;
Δεν τις γλίτωσα τις Πανελλαδικές. Έδωσα εξετάσεις και πέρασα στο ΤΕΙ Αθήνας στη σχολή Οπτικών. Ταυτόχρονα, τότε μπήκα και στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης, οπότε δεν παρακολούθησα ποτέ τα μαθήματα στο ΤΕΙ.
Την πρώτη τους επαφή με το θεατρικό σανίδι, οι περισσότεροι ηθοποιοί την περιγράφουν ως μία μαγική εμπειρία. Πως θα περιέγραφες τη δική σου;
Επειδή η σχολή μας παρείχε εξειδίκευση στο θέατρο, η μετάβαση από τα μαθήματα της σχολής στην σκηνή του θεάτρου δεν ήταν δύσκολη. Συμφωνώ όμως, ότι η πρώτη παρουσία στη σκηνή, όπως και οι υπόλοιπες που ακολουθούν μέχρι σήμερα, είναι μία μαγική και ξεχωριστή διαδικασία. Έχει να κάνει με την επαφή τόσο με τους συναδέλφους ηθοποιούς, όσο και με τον κόσμο που βρίσκεται εκεί και σε παρακολουθεί.
Οι δραματικές σχολές, από τη δική σου εμπειρία στηρίζουν τους σπουδαστές στο ξεκίνημά τους;
Δεν μπορώ να σου μιλήσω για τις άλλες σχολές, αλλά μόνο για του Θεάτρου Τέχνης. Νομίζω ότι κάνει ότι μπορεί για να προωθήσει τους σπουδαστές της, αν αναλογιστούμε τον αριθμό των ηθοποιών που βγαίνουν κάθε χρόνο πάνω από είκοσι σχολές.
Γιατί πιστεύεις ότι στρέφονται τόσοι πολλοί σε ένα κορεσμένο επάγγελμα;
Από συζητήσεις που έχω κάνει με μεγαλύτερους πάντοτε υπήρχε κόσμος που παρακολουθούσε μαθήματα σε σχολές. Όχι απαραίτητα για να γίνουν ηθοποιοί. Άλλοι ψάχνουν διέξοδο για να εκφραστούν και άλλοι να βελτιώσουν την έκφρασή και την εκφορά του λόγου τους, ως εφόδια για την δουλειά τους.
Έστω ότι δεν έχουν στόχο όλοι οι σπουδαστές να γίνουν ηθοποιοί, είναι εφικτό να τους απορροφήσει όλους η αγορά;
Ξέρεις κάτι, ναι, δεν πιστεύω ότι η αγορά μπορεί να απορροφήσει όλους τους ηθοποιούς, όπως δεν πιστεύω ότι και όλοι μπορούν να ανταπεξέλθουν σε αυτό το επάγγελμα. Δεν είναι δουλειά γραφείου, είναι ένα απαιτητικό άθλημα. Πρέπει να το θέλεις πολύ και με πείσμα, να προσπαθείς καθημερινά.
Την απόρριψη για έναν ρόλο πως την αντιμετωπίζεις;
Κοιτάω τι μπορεί να έκανα λάθος και πάω στην επόμενη ακρόαση. Βέβαια η απόρριψη μπορεί να οφείλεται, στο πως έχει στο μυαλό του την παράσταση ο σκηνοθέτης και όχι στη δική σου απόδοση.
Από το 2015 που τελείωσες τη σχολή νιώθεις τυχερός για τις συμμετοχές σου σε παραστάσεις; Ποια από αυτές ξεχωρίζεις;
Σίγουρα ξεχωρίζω την «Γκάμπυ», που έπαιζα με τα παιδιά της σχολής. Εκεί γνώρισα την Κίρκη Καραλή, την Λίλα Μπακλέση, τον Χρήστο Σιμαρδάνη. Για τον Χρήστο επειδή είναι πρόσφατο, δεν πιστεύω ότι έφυγε, αλλά ότι είναι κάπου εδώ γύρω και υπάρχει.
Μετά την επιτυχία της «Γκάμπυ» ήρθε και το «Μπρούσκο». Είχες φανταστεί ότι στα πρώτα σου βήματα θα σου δοθεί η ευκαιρία να συμμετέχεις, σε μία τόσο επιτυχημένη σειρά;
Δεν είχα ποτέ τη φιλοδοξία να βγω στην τηλεόραση. Πήγα στις ακροάσεις, όπως πηγαίνω και σε εκείνες του θεάτρου. Με ενδιαφέρει να κάνω όσα περισσότερα πράγματα μπορώ στο χώρο. Είχα αν θέλεις, την περιέργεια να δω και να μάθω πράγματα και για αυτή την πτυχή του επαγγέλματος.
Πως ήταν σαν εμπειρία η συμμετοχή σου στο «Μπρούσκο»;
Ήταν μία πολύ πολύ αγχωτική και απαιτητική περίοδος. Μέχρι τότε δεν είχα καμία εμπειρία με την υποκριτική τέχνη μπροστά στην κάμερα και με τον ρυθμό που γίνονται τα γυρίσματα για μία τηλεοπτική σειρά.
Σε δυσκόλεψε τόσο πολύ; Οι υπόλοιποι συντελεστές δεν σε βοήθησαν;
Για να καταφέρω να μάθω τα λόγια μου και να αποδώσω σωστά τον ρόλο, διάβαζα πολλές ώρες. Ο Αποστόλης Τότσικας και οι υπόλοιποι ηθοποιοί φυσικά και με βοήθησαν. Μου μετέδιδαν τις γνώσεις τους και μου δημιουργούσαν σιγά-σιγά το αίσθημα της ασφάλειας.
Αν σου γινόταν πρόταση για κάποια άλλη σειρά θα συμμετείχες;
Με μεγάλη χαρά θα συμμετείχα. Αυτή τη φορά με την εμπειρία που απέκτησα στο «Μπρούσκο», σίγουρα θα είχα τη δυνατότητα να διορθώσω και ορισμένα πράγματα. Πολλές από τις σκηνές γινόντουσαν χωρίς καμία διακοπή, με αποτέλεσμα να προσπαθώ να πω τα λόγια, χωρίς να κάνω λάθος και να διακόψω το γύρισμα.
Όσον αφορά τη δουλειά του ηθοποιού στην τηλεόραση, ποιες είναι οι βασικές διαφορές που παρατήρησες σε σχέση με το θέατρο;
Η μεγάλη διαφορά είναι η έλλειψη χρόνου για πρόβες, καθώς και η αναγνωρισιμότητα από τον κόσμο που σου προσφέρει η δύναμη της τηλεόρασης. Κατά τα άλλα, δεν νομίζω ότι έχουν μεγάλες διαφορές. Ο ηθοποιός πρέπει να δείχνει την ίδια σοβαρότητα στην τηλεόραση, όπως και στο θέατρο.
Τα γυρίσματα της σειράς έγιναν κυρίως στην Κύπρο. Ισχύει ότι εκεί είναι ιδανικές οι συνθήκες για τους ηθοποιούς όπως ακούγεται;
Τα χρήματα στην Κύπρο είναι σαφώς καλύτερα και νιώθεις και πιο σίγουρος ότι θα πληρωθείς για τη δουλειά σου. Από άποψη τεχνογνωσίας, νομίζω ότι υστερεί σε σχέση με την Ελλάδα, λόγω του μικρού πληθυσμού της. Βέβαια, το προσπαθούν, το σπουδάζουν και κάνουν παραγωγές. Για την ζωή έξω στην πόλη δεν μπορώ να σου απαντήσω γιατί γενικά είμαι από τους ανθρώπους που περνούν τον περισσότερο χρόνο στο σπίτι με φίλους.
Η αναγνωρισιμότητα λένε ότι φέρνει και απρόοπτα από τον κόσμο. Συνέβη κάτι που να σε έφερε σε δύσκολη θέση;
Σε άβολη θέση ήρθα μόνο μία φορά στην Κύπρο, όταν περνώντας έξω από μία καφετέρια με είδαν οι θαμώνες και μου φώναζαν ότι «η γυναίκα σου είναι με τον Σήφη. Σε κερατώνει! Πρόσεχε την!». Κατάλαβα όμως ότι το έκαναν με καλή πρόθεση και το ξεπέρασα.
Όταν είδες την προσωπική σου ζωή να βγαίνει στην δημοσιότητα πως ένοιωσες;
Το πρώτο διάστημα δεν σου κρύβω σοκαρίστηκα που είδα την προσωπική μου ζωή αναρτημένη σε εφημερίδες, περιοδικά και ιστοσελίδες. Μετά από σκέψη κατάλαβα ότι είναι μέρος της δουλειάς. Οι δημοσιογράφοι κάνετε τη δουλειά σας και εμείς τη δική μας.
Φέτος συμμετέχεις στο «BU21». Θέλεις να μας πεις λίγα λόγια για την παράσταση;
Το «BU21» είναι ο αριθμός πτήσης ενός φανταστικού αεροσκάφους που καταρρίφθηκε από τρομοκράτες το καλοκαίρι του 2017 πάνω από το Φούλαμ του Λονδίνου. Το έργο ακολουθεί τις ιστορίες έξι Λονδρέζων, οι οποίοι επέζησαν από αυτό το χτύπημα. Σκηνοθέτης της παράστασης είναι ο Θοδωρής Βουρνάς και ανεβαίνει, όπως θα συμβεί και του χρόνου στο θέατρο 104.
Ποιος είναι ο ρόλος που υποδύεσαι;
Παίζω τον Γκράχαμ έναν οδηγό σε μια κατασκευαστική εταιρία που βρέθηκε στην περιοχή την ώρα του τρομοκρατικού χτυπήματος. Ήταν από τους πρώτους αυτόπτες μάρτυρες που μίλησαν στην τηλεόραση για το χτύπημα με μεγάλη ορμή πράγμα που τον έκανε αρκετά δημοφιλή.
Ταυτόχρονα βρίσκεσαι σε πρόβες για μία νέα θεατρική παράσταση, που θα ανεβεί στην Καλών Τεχνών. Τι θα δούμε εκεί;
Πρόκειται για την «Ευρυδίκη» του Ζαν Ανούιγ σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μακρυδάκη για δύο εβδομάδες στην Καλών Τεχνών. Οι παραστάσεις έχουν προγραμματιστεί από τις 31 Μαΐου έως τις 3 Ιουνίου και από τις 7 έως τις 10 Ιουνίου.
Πως βιώνεις την κρίση;
Όπως σου είπα ήδη δεν βγαίνω ιδιαίτερα έξω για να παρατηρήσω τον κόσμο. Προτιμώ να μένω στο σπίτι με φίλους. Τώρα στο οικογενειακό μου περιβάλλον τη βίωσα και τη βιώνω δύσκολα. Όταν σπούδαζα στη δραματική σχολή, η οικογένειά μου εξαιτίας της κρίσης, καταστράφηκε οικονομικά. Έτσι όπως είναι η κατάσταση, η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι. Αλλά μόνο να παλέψεις μπορείς και να ελπίζεις σε καλύτερες ημέρες.
Πες μου τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του χαρακτήρα σου.
Είμαι τεμπέλης, εγωκεντρικός, κομπλάρω πολύ εύκολα και έχω ανασφάλειες. Στα θετικά, είμαι δοτικός, μου αρέσει να περνάω χρόνο με φίλους και να δουλεύω πολύ. Νομίζω όμως ότι είμαι καλός άνθρωπος.
Τι μουσική ακούς;
Μπορώ να ακούσω όλα τα είδη μουσικής, ωστόσο προτιμώ κυρίως την ξένη ποπ. Ένας τραγουδιστής που μου έρχεται πρώτος στο μυαλό είναι ο Τζορτζ Μάικλ.
Κοντεύει η περίοδος του Πάσχα. Πως σου αρέσει να περνάς τις διακοπές σου;
Σε περιόδους διακοπών, αν δεν εργάζομαι, μου αρέσει να πηγαίνω στο σπίτι μου στη Ρόδο. Να περνώ χρόνο με την οικογένειά μου και να συναντώ τους φίλους μου.
Πως ονειρεύεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;
Θα ήθελα να είμαι στον καλλιτεχνικό χώρο και να βιοπορίζομαι από αυτή τη δουλειά. Δεν μπορώ να σου πω ότι ονειρεύομαι κάτι συγκεκριμένο. Αν παραμείνω θέλω να συνεργαστώ με πάρα πολλούς ανθρώπους.