Συναντηθήκαμε στο θέατρο Κιβωτός, λίγο πριν την παράσταση «Γκάμπυ», στην οποία πρωταγωνιστεί κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Μου αφηγήθηκε, στο καμαρίνι του για τα παιδικά του χρόνια στην Αλεξάνδρεια, την επιστροφή στην Ελλάδα, τα πρώτα του βήματα καθώς και για τη μέχρι τώρα πορεία του ενώ ταυτόχρονα, ετοιμαζόταν για την παράσταση.
Πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέχρι την ηλικία των έξι, στην Αλεξάνδρεια. Ήταν πολύ όμορφα εκείνα τα χρόνια. Βγαίνοντας μία βόλτα στην πόλη, ένοιωθα να περνούν χιλιάδες χρόνια πολιτισμού μπροστά στα μάτια μου. Έμενα με τον παππού, τη γιαγιά, τα τέσσερα παιδιά τους και τον πατέρα μου σε ένα σπίτι έντεκα δωματίων. Βέβαια, τα περισσότερα σπίτια έτσι ήταν.
Ολόκληρη η οικογένεια στο ίδιο σπίτι. Ήταν εύκολη η συμβίωση;
Ήμουν το πρώτο παιδί στο σπίτι, οπότε με πρόσεχαν. Με την οικογένειά μου, τους γονείς μου και τους παππούδες μου ήμασταν, ο ένας για τον άλλον, τόσο αγαπημένοι. Τα οικογενειακά τραπέζια από την άλλη, ήταν η πιο άβολη στιγμή, για εμένα. Δεν μου άρεσαν καθόλου.
Πρόσφυγες στην Αλεξάνδρεια, πρόσφυγες και στην Ελλάδα;
Με τις αναταραχές εκεί, αναγκαστήκαμε να έρθουμε στην Αθήνα. Μέναμε στον Άγιο Αρτέμιο, στο Βύρωνα. Σε μία περίοδο, που οι Έλληνες ζούσαν την απόλυτη εξαθλίωση. Αυτή η αλλαγή για εμένα ήταν ένα ταρακούνημα που έχει διαμορφώσει και τον χαρακτήρα μου. Στην Αλεξάνδρεια ο πιο φτωχός Έλληνας ζούσε τέσσερις φορές καλύτερα απ’ ότι οι συγγενείς του στην Ελλάδα.
Την αντιμετώπιση των προσφύγων σήμερα πως θα την χαρακτήριζες;
Οι Έλληνες, μέχρι και σήμερα φεύγουν στην Αυστραλία, την Αμερική, τη Γερμανία και άλλες χώρες, για να βρουν ένα καλύτερο μέλλον. Είναι όμως, αρκετοί εκείνοι που ενοχλούνται από την παρουσία των προσφύγων στην Ελλάδα. Τι να πω; Δυστυχώς έχουμε κοντή μνήμη.
Τι πραγματικά σε ενοχλεί στην Ελληνική κοινωνία;
Με ενοχλεί που δεν ξέρουμε ή δε θέλουμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω μας. Οι μισοί είναι στην ανεργία όμως, σε μία μερίδα ανθρώπων δεν τους καίγεται καρφί. Είναι σα να ζουν στην Ελλάδα του 2008 με το lifestyle και τη δαπανηρή καθημερινότητα. Το ίδιο βέβαια, συμβαίνει και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Κάνοντας μία βόλτα στην πόλη, βλέπεις ότι υπάρχει πρόβλημα. Ανοίγοντας την τηλεόραση σου δίνεται η αίσθηση, ότι αυτά εμάς δεν μας αγγίζουν.
Η άποψη σου για όσα έγιναν στο Φεστιβάλ Αθηνών ποια είναι;
Είναι θλιβερό, το υπουργείο πολιτισμού να επιλέγει τελευταία στιγμή καλλιτεχνικό διευθυντή. Ας ξεκινήσουμε με αυτό. Δεν συμφωνώ, με την επιλογή του Φαμπρ για το αφιέρωμα στο Βέλγιο αλλά ακόμη και έτσι, έπρεπε να χρησιμοποιήσει Έλληνες συντελεστές. Αυτό συμβαίνει άλλωστε και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Μετά το τέλος του Φεστιβάλ αν ρωτήσεις κάποιον τι θα του έχει μείνει, είμαι σίγουρος πως θα είναι αυτή η περίοδος.
Η πρώτη σου επαφή με την υποκριτική τέχνη πότε ήταν;
Ο πατέρας μου με πήγαινε στο θέατρο Γκλόρια. Ο Ηλιόπουλος ήταν ο αγαπημένος του ηθοποιός. Τότε επειδή το κοινό ήταν περιορισμένο άλλαζαν παράσταση κάθε δύο ή τρεις μήνες. Σε κάθε παράσταση πηγαίναμε. Δεν ξέρω όμως, τι με ώθησε να ασχοληθώ με αυτό τον χώρο. Μπορεί η τεμπελιά ή μπορεί να έπαιξαν ρόλο και οι συχνές αναφορές που γίνονταν για τη φωνή μου στο σχολείο.
Δεν ήσουν επιμελής μαθητής;
Από τη στιγμή που ανακάλυψα την κοπάνα, έκανα απουσίες οριακά για να μην κοπώ. Τώρα που το σκέφτομαι, αν διάβαζα θα ήθελα να γίνω είτε αρχαιολόγος, είτε γλωσσολόγος.
Η οικογένειά σου πως το πήρε;
Πήγαινα κρυφά σε δραματική σχολή. Όταν το έμαθαν υπήρξε μία περίοδος διαρκούς έντασης. Είχα κρατήσει και εγώ μία περίεργη στάση απέναντί τους και τα πράγματα γίνονταν δυσκολότερα.
Ήθελαν να σε στείλουν στην Αμερική;
Ένας ξάδερφός μου, θα μου κάλυπτε τα έξοδα των σπουδών μου. Με έστελναν να σπουδάσω οικονομικά. Στο διάστημα αυτό, εγώ έψαχνα ήδη σχολή υποκριτικής. Δέκα μέρες πριν το ταξίδι με έπιασε κρίση ειλικρίνειας μπροστά στον πρόξενο και δεν μου έδωσε τη βίζα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να βγάζει από το συρτάρι μία τεράστια σφραγίδα και να μου λέει ότι «Δεν είναι δυνατόν να δώσω εγώ βίζα σε έναν 19χρονο που ξεκινάει τη ζωή του με ψέματα.»
Και πήγες στο Λονδίνο.
Μέσα σε πέντε ημέρες τα σχέδια άλλαξαν και πήγα στο Λονδίνο. Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εκεί, ένοιωσα πως ήρθα στο σπίτι μου. Μέχρι σήμερα το Λονδίνο είναι πολύ αγαπημένο μου μέρος.
Γύρισες και έγινες κατευθείαν ηθοποιός;
Μεσολάβησαν πέντε χρόνια που δούλευα σαν ιπτάμενος στην British Airways. Περνούσα πολύ όμορφα, έκανα συνέχεια ταξίδια. Ο μισθός ήταν υψηλός, υπήρχε η πενθήμερη εργασία ενώ, στην Ελλάδα δεν υπήρχε ακόμη. Ήμουν μόνιμος, δεν μπορούσαν να με διώξουν. Ήταν μια δουλειά που ήξερα πότε θα πάρω σύνταξη. Αυτή την ασφάλεια δεν την άντεξα και έφυγα.
Ξεκίνησες πρώτα διαφημίσεις ή θέατρο;
Πρώτα θέατρο. Οι διαφημίσεις όμως, ήταν εκείνες που με βοήθησαν για να ανελιχθώ. Θυμάμαι την πρώτη φορά που με πήραν για διαφημιστικό ήταν για πατατάκια και το σνόμπαρα. Πήρα τηλέφωνο να πω ότι δε θα το κάνω. Το σήκωσε ένας από τους ιδιοκτήτες της stefi. Μου είπε εντάξει αλλά αν θέλετε περάστε αύριο στο στούντιο να κάνετε ένα δοκιμαστικό. Έτσι ξεκίνησα. Οφείλω πολλά σε αυτή την εταιρεία.
Έχεις πάρα πολλές συμμετοχές στο θέατρο και την τηλεόραση, ποια από αυτές τις δουλειές ξεχωρίζεις;
Ξεχωρίζω την θεατρική παράσταση «Το τίμημα» του Άρθρουρ Μίλλερ το 2014 στο Κ.Θ.Β.Ε. Ήρθε μετά από τριάντα χρόνια όμως ήταν οι πιο μαγικές στιγμές ως σήμερα, πάνω στη σκηνή.
Με ποιον τρόπο επιλέγεις τις δουλειές σου;
Μέχρι πρόσφατα δεν τις επέλεγα. Με την ανασφάλεια που ένιωθα, έλεγα στις περισσότερες προτάσεις ναι. Από το 2014, προσπαθώ να κάνω μια επιλογή. Να κάνω λίγο πιο ποιοτικό θέατρο.
Φέτος, πρωταγωνιστείς στην Γκάμπυ, πες μας λίγα λόγια για την παράσταση.
Την παράσταση έτυχε να την δω στην επίσημη πρεμιέρα της, όταν το ρόλο που κάνω, τον είχε ο Άγγελος Παπαδημητρίου. Είναι η πιο φρέσκια ιδέα, που παίζει αυτή τη στιγμή στο θέατρο. Η Κίρκη Καραλή έχει φτιάξει ένα καταπληκτικό κείμενο με την Αναστασία Τζέλλου και μία σκηνοθεσία εξαιρετική.