Συνέντευξη: Δώρα Χρυσικού

PACIFIC-SUN

Είναι από τους ανθρώπους που χαίρεσαι να τους ακούς να μιλάνε. Αυτό μου μετέφερε ένας κοινός μας φίλος πριν τη συναντήσω. Δεν είχε άδικο. Η Δώρα Χρυσικού, είναι μία γυναίκα με συγκροτημένο λόγο και σκέψη, δυναμική και ευαισθητοποιημένη σε πολλά κοινωνικά ζητήματα. Συναντηθήκαμε σε έναν από τους λίγους χώρους πρασίνου που έχουν απομείνει στην Αθήνα και συζητήσαμε για το παιδικό της όνειρο, τον αφορισμό της από τον Μητροπολίτη Φλώρινας, όταν ήταν 14 ετών μαζί με όλους τους συντελεστές της ταινίας του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, τα πρώτα της βήματα στην υποκριτική τέχνη, την πορεία της μέχρι σήμερα καθώς και για το προσφυγικό.

Συνέντευξη: Αδάμ Αλεξόπουλος
Φωτογραφίες: Νίκος Σερτ
Διόρθωση: Αλεξάνδρα Νικοπούλου

Πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Λόγω της εμπλοκής μου με το χορό από τριών ετών, δεν είχα μία συμβατική ζωή, όπως τα υπόλοιπα παιδιά. Τα μισά μου χρόνια τα έζησα στο εξωτερικό λόγω του ότι είχα πάρει υποτροφία για να φοιτήσω σε διάφορες σχολές ανά την Ευρώπη. Το μπαλέτο, απαιτεί μεγάλη αφοσίωση και πειθαρχία. Εγώ το αγαπούσα και ήμουν «στρατιώτης».

Φαντάζομαι πως δεν υπήρχαν στιγμές ξεγνοιασιάς και χρόνος για παιχνίδι. Γύρισες όμως, ολόκληρο τον κόσμο. Υπάρχουν εικόνες που έχεις κρατήσει;
Έχω κρατήσει κάποιες πολύ έντονες εικόνες. Το σπίτι όπου έμενα με τη μητέρα μου. Τις προσπάθειες που έκανε για να με μεγαλώσει μόνη της. Εκείνη, να μου αφηγείται ιστορίες κάτι απογεύματα στον καναπέ. Τον κόπο, τη χαρά, την απογοήτευση στο χορό αλλά και τα χρόνια της ταινίας του Θεόδωρου Αγγελόπουλου.

Dora-Chrysikoy_1
Φωτογραφία: Νίκος Σερτ | Περιοδικό “Δυτικές ματιές”

Η υποκριτική τέχνη πότε ήρθε στη ζωή σου;
Η υποκριτική τέχνη προέκυψε με αφορμή την ταινία. Στα 14 μου, βρισκόμουν ακόμη στη Γερμανία και κυνηγούσα το όνειρό μου. Με πρόλαβε όμως, ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που με ανάγκασε να γυρίσω πίσω. Ήξερα ότι θα ασχοληθώ με τον καλλιτεχνικό χώρο με κάποιο τρόπο. Το κεφάλαιο χορός είχε κλείσει και η ηθοποιία ήρθε να αντικαταστήσει εκείνο το μεγάλο όνειρο.

Η ταινία «Το μετέωρο βήμα του πελαργού», έφερε και πράγματα απρόβλεπτα, όπως ο αφορισμός από τον Μητροπολίτη Φλώρινας. Πως βίωσες εκείνη την περίοδο;
Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς σημαίνει και ποιες επιπτώσεις θα έχει στη ζωή μου. Θυμάμαι τις καμπάνες να χτυπούν πένθιμα και οι «πιστοί» να με σπρώχνουν, να με πιάνουν, να θέλουν να με πνίξουν. Ήταν τόσος ο φανατισμός και η παραπληροφόρηση που υπήρχε μέχρι και πλακάτ, το οποίο με εμφάνιζε ως μία μικρή ιερόδουλη που παίρνω τα 30 αργύρια της προδοσίας από τον Αγγελόπουλο που ήταν σκιτσαρισμένος ως διάβολος. Ήταν τόσο μεγάλη όμως, η χαρά μου, για τη συμμετοχή μου στην ταινία που δεν υπήρχε χώρος για να υποστώ κάποιο κλυδωνισμό. Σε όλη αυτή την περιπέτεια, είχα δίπλα μου τους γονείς μου, τη στήριξη των συντελεστών της ταινίας και βαθιά πίστη σε αυτό που πηγαίναμε να κάνουμε, καθώς και στο δημιουργό.

Τώρα, μετά από τόσα χρόνια που το βλέπεις ψύχραιμα;
Το ότι ζουν αυτοί οι άνθρωποι ανάμεσά μας και συμπεριφέρονται λες και είμαστε στο μεσαίωνα μέχρι και σήμερα, δε το χωράει ο νους μου. Δυστυχώς, ο αφορισμός με έναν τρόπο έχει αρθεί, γιατί δεν ήταν επίσημος. Θα ήθελα όμως πολύ να ισχύει, δεδομένου ότι δεν τα πάω καλά με την εκκλησία. Θα το θεωρούσα τίτλο τιμής.

Είκοσι πέντε χρόνια μετά και δεν έχουν σταματήσει να γίνονται παρόμοια περιστατικά. Να σταματούν δηλαδή, παραστάσεις μετά από έντονες διαμαρτυρίες.
Είναι διαφορετικό πράγμα να πιστεύεις και άλλο να προσπαθείς να επιβάλεις την άποψή σου με κάθε τρόπο. Ο φασισμός είναι ένα τέρας με πολλά προσωπεία. Ο «καλοί» Χριστιανοί, οι «καλοί» Έλληνες, κάθε τι διαφορετικό το στηλιτεύουν γιατί δεν το αντέχουν. Ονειρεύομαι ότι κάποια στιγμή οι διαχωρισμοί θα αρθούν και ο καθένας θα σέβεται τον απέναντί του ως ξεχωριστή ανθρώπινη οντότητα.

Dora-Chrysikoy_2
Φωτογραφία: Νίκος Σερτ | Περιοδικό “Δυτικές ματιές”

Από το 1998, που ξεκίνησες να δουλεύεις επαγγελματικά ως ηθοποιός, έχεις πολλές συμμετοχές και στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο και στο θέατρο. Τι από αυτά κρατάς και ποιες δουλειές σου ξεχωρίζεις;
Δεν πετάω τίποτα. Με την έννοια ότι, ακόμη και οι δουλειές που δεν ταυτίστηκα καλλιτεχνικά και είχα αρκετές διαφωνίες, ήταν μάθημα για εμένα. Όσο σημαντικό είναι να μπορείς να βρίσκεσαι σε μία δουλειά που να είσαι καλά και οι συνθήκες να είναι υπέροχες, άλλο τόσο σημαντικό είναι να είσαι και σε δουλειές που τα πράγματα δεν είναι όπως τα περίμενες. Καλείσαι να βρεις άλλους είδους αφετηρίες. Σαφώς, αγαπάω κάποιες περισσότερο και εξαιτίας του ανθρώπινου δυναμικού και της καλής συνεργασίας αλλά και επειδή, με ικανοποιούσε περισσότερο το αποτέλεσμα.

Μπορούν να υπάρξουν φιλίες στον καλλιτεχνικό χώρο;
Φιλίες μπορούν να υπάρξουν σε κάθε χώρο. Εξαρτάται βέβαια, τι προτεραιότητες έχεις και πως βλέπεις τους ανθρώπους. Όταν τους βλέπεις ως εν δυνάμει αντιπάλους, δε θα μπορέσεις να έρθεις κοντά μαζί τους.

Είσαι της άποψης, θέατρο για το θέατρο ή λίγες και καλές παραστάσεις;
Μου αρέσει που υπάρχουν πολλά θέατρα στην Αθήνα και τόσες παραστάσεις που ο κόσμος μπορεί να έχει μία ευρεία επιλογή. Επειδή τα μικρά θέατρα τα επανδρώνουν μικρές ομάδες υπάρχει μεγαλύτερη δυνατότητα για πειραματισμό και έρευνα πάνω στη θεατρική πράξη, σε αντίθεση με τα πιο μεγάλα και πιο εμπορικά, όπου τα πράγματα είναι πιο παγιωμένα. Παρόλα αυτά ο κλάδος αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, δεδομένου ότι δεν υπάρχει συλλογική σύμβαση και άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και οι ηθοποιοί δεν πληρώνονται τις πρόβες. Πλέον αντιμετωπιζόμαστε ως χομπίστες και φθηνά εργατικά χέρια.

Η κατάσταση αυτή έχει επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο επιλέγεις τις δουλειές σου;
Μέχρι σήμερα, έχω κάνει αρκετά εμπορικά πράγματα καθώς και πιο πειραματικά. Είχα προλάβει και τις καλές εποχές που παίρναμε ένα μισθό που μπορούσαμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Πλέον, δε ζω από αυτή τη δουλειά. Μετά από 18 χρόνια παρουσίας αναγκάστηκα να βρω μία «κανονική» δουλειά. Έχω αναλάβει το φαρμακείο της μητέρας μου. Είχα τεράστια τύχη που άλλοι δεν την έχουν. Αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να επιλέγω που θα δουλέψω.

Μετά τη σειρά «Η ζωή της άλλης» έφυγες στην Αυστραλία να κάνεις μια ταινία. Τι διαφορές παρατήρησες σε σχέση με την Ελλάδα;
Η μέρα με την νύχτα. Εκεί έχεις τη δυνατότητα να αφοσιωθείς στην υποκριτική ενώ, εδώ πρέπει να κάνεις τα πάντα μόνος σου. Υπάρχει πληθώρα ταλέντου και φαντασίας αλλά, δεν υπάρχει οργάνωση και ένα σύστημα να υποστηρίζει τους ηθοποιούς.

Dora-Chrysikou_3
Φωτογραφία: Νίκος Σερτ | Περιοδικό “Δυτικές ματιές”

Για την επιλογή Φαμπρ στο Φεστιβάλ Αθηνών, ποια είναι η άποψή σου;
Ήταν μία τεράστια απαξίωση του Ελληνικού Πολιτισμού. Κακοφόρμισε όμως το πράγμα. Από την έννοια ότι διώξαμε τον Φαμπρ και μας έμεινε ο Μπαλτάς. Οι ηθοποιοί ζητούσαμε να παραιτηθεί και ο υπουργός, όχι μόνο ο Φαμπρ. Είναι τόσο γλυκιά η καρέκλα του Υπουργείου που δεν την αφήνει. Λες και είναι εντεταλμένος. Πίστευα ότι από φιλότιμο και αξιοπρέπεια θα έφευγε.

Τι σε ενοχλεί στην Ελληνική κοινωνία;
Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι η έλλειψη κοινωνικής συνείδησης. Είμαστε ένας λαός που κοιτάει ο καθένας τη βολή του. Δεν λειτουργούμε συλλογικά και δεν προσπαθούμε για το κοινό καλό.

Οικογένεια δεν έχεις κάνει, θα ήθελες;
Ήμουν πολύ ανεξάρτητη. Πάντα θεωρούσα σωστό να ερωτεύομαι με ένταση και δε σκεφτόμουν τη διάρκεια. Δεν μπορούσα να συμβιβαστώ σε μία σχέση που δεν μου ήταν επαρκής. Προτιμούσα να είμαι στην ανασφάλεια μίας έντονης σχέσης παρά, στη στασιμότητα μιας μακροχρόνιας. Στο θέμα παιδί, μέχρι σήμερα δεν είχα ανεπτυγμένο το μητρικό ένστικτο.

Αυτό έχει αλλάξει;
Τώρα ναι έχει αλλάξει. Νοιώθω την ανάγκη να κάνω ένα παιδί και τα περιθώρια στενεύουν. Παλαιότερα, θεωρούσα εγωιστικό να κάνει μία γυναίκα, μόνη της παιδί. Τώρα όμως, το σκέφτομαι.

Ποια είναι τα θετικά και ποια τα αρνητικά του χαρακτήρα σου;
Γενικά είμαι άνθρωπος των άκρων. Είμαι ανυπόμονη, παρορμητική, ευέξαπτη, υπεραναλυτική. Δεν είμαι ψύχραιμη και βαριέμαι εύκολα. Είμαι όμως, γενναιόδωρη και θαρραλέα.

Έχεις εμπλακεί το τελευταίο διάστημα πάρα πολύ με το προσφυγικό. Κατά τη γνώμη σου ποια θα ήταν η καλύτερη λύση για αυτούς τους ανθρώπους;
Η καλύτερη και πιο δίκαιη λύση θα ήταν να ανοίξουν τα σύνορα. Δεν πιστεύω πως η Ευρώπη δεν μπορεί να αφομοιώσει πενήντα χιλιάδες πρόσφυγες. Οι ίδιοι δεν θέλουν να παραμείνουν εδώ. Πρέπει να τους δώσουν το δικαίωμα να πάνε στον τόπο που θα επιλέξουν και να απορροφηθούν.

Από τη στιγμή όμως, που δεν ανοίγουν τα σύνορα;
Από τη στιγμή που δεν ανοίγουν τα σύνορα, θα πρέπει να τους διασφαλίσουν μία αξιοπρεπή διαβίωση σε ελεύθερα κέντρα φιλοξενίας με αξιοπρεπή σίτιση και στέγαση που θα έχουν πρόσβαση σε νομικές υπηρεσίες, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και παιδεία.

Εσύ έχεις στοχοποιηθεί από διάφορες ομάδες επειδή φιλοξενείς πρόσφυγες στο σπίτι σου. Αυτό σε φοβίζει;
Όχι, δεν φοβάμαι. Δεν την ορίζει τη ζωή μου ο φόβος. Θεωρώ αυτονόητο να φιλοξενήσω ανθρώπους στο σπίτι μου. Θα ήταν υποκριτικό να κάνω αγώνα για αυτούς αλλά να μην τους ανοίξω το σπίτι μου.

Dora-Chrysikou_4
Φωτογραφία: Νίκος Σερτ | Περιοδικό “Δυτικές ματιές”

Οι πρόσφυγες γιατί δεν πάνε στα κέντρα φιλοξενίας;
Οι πρόσφυγες στο λιμάνι του Πειραιά νιώθουν ελεύθεροι. Τα κέντρα φιλοξενίας μόνο στα χαρτιά και στην θεωρία είναι ανοικτά. Στην πράξη είναι ημι-ανοικτά. Μάλιστα, η κυβέρνηση καταγγέλλει τους αλληλέγγυους, πως πείθουν τους πρόσφυγες να μην συνεργάζονται. Απαντώ, ότι δεν τους πήγαμε εμείς στον Πειραιά, ούτε είναι δική μας ευθύνη να τους πούμε να μείνουν ή να φύγουν. Οι ίδιοι πρέπει να επιλέξουν και να πάρουν την ευθύνη της ζωής τους. Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να διασφαλίσουμε ότι αυτά τα κέντρα θα παραμείνουν ανοικτά και ότι δεν θα μετατραπούν σε κλειστά με την ψήφιση ενός νόμου εν μία νυκτί, από τα οποία θα μπορούν γίνουν μαζικές απελάσεις και θα θυμίζουν μία δεύτερη Αμυγδαλέζα. Ήδη 650 άτομα επέστρεψαν στις άθλιες συνθήκες του λιμανιού, με τα πόδια, από αυτές τις δομές του παραδείσου.

Οι επισκέψεις ηγετών και καλλιτεχνών από το εξωτερικό βοηθούν;
Βοηθούν τη δική τους εικόνα και μόνο. Είναι υποκριτικό, να χρησιμοποιούν το προσφυγικό για προσωπική προβολή. Δεν μπορείς να είσαι αλληλέγγυος αλά καρτ. Η Ευρώπη άλλωστε, έχει δείξει το πιο σκληρό και αναχρονιστικό της πρόσωπο.

Φέτος, για δεύτερη χρονιά, πρωταγωνιστείς στην παράσταση «Μικρές ιστορίες φόνων», στο θέατρο Vault. Θέλεις να μας πεις λίγα λόγια για την παράσταση;
Είναι μία παράσταση που την αγαπώ πάρα πολύ. Είναι πραγματικές ιστορίες εγκλημάτων πάθους που έκαναν κάποιοι άνθρωποι από ερωτικό παροξυσμό και απασχόλησαν έντονα το Πανελλήνιο. Αναλύει τα εγκλήματα από τρεις διαφορετικές σκοπιές. Του θύτη, του θύματος και του παρατηρητή. Είναι και ένα σχόλιο για την κίτρινη δημοσιογραφία. Τα κείμενα της παράστασης είναι ένα κολάζ σκέψεων και ρεπορτάζ μίας πολύ γνωστής δημοσιογράφου που έκανε και η ίδια ένα τέτοιο έγκλημα και μπήκε στη φυλακή.

Κάθε πότε παίζετε;
Παραστάσεις έχουμε κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9. Να σου πω επίσης, ότι φέτος έχουν προστεθεί στους ηθοποιούς ο Αλέξανδρος Καλπακίδης και ο Μάριος Μακρόπουλος.

Μελλοντικά σχέδια;
Από σχέδια άλλο τίποτα. Υπάρχουν όμως, πράγματα που ωριμάζουν στο μυαλό μου αλλά δεν είναι ακόμη ανακοινώσιμα.

Διακοπές που σου αρέσει να κάνεις;
Μοιράζω το χρόνο μου στις δύο μου μεγάλες αγάπες. Την Ιθάκη και τη Σέριφο. Μου αρέσουν οι ήρεμες διακοπές. Να πηγαίνω για ουζάκια με την παρέα μου, να πηγαίνω βόλτες με το ποδήλατό μου, να φιλοξενώ φίλους στο σπίτι μου και να διαβάζω βιβλία.

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο τεύχος 30, του περιοδικού «Δυτικές ματιές».

Μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις στο Google News! Ακολουθήστε τους λογαριασμούς μας σε Facebook, Twitter και Viber!

Αφήστε μία απάντηση

εισάγετε το σχόλιό σας!
Παρακαλούμε προσθέστε το όνομά σας

29,243ΥποστηρικτέςΚάντε Like
650ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
318ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής