Συνέντευξη: Γιώργος Βουβάκης

PACIFIC-SUN

Ο Γιώργος Βουβάκης, έχει μία επιτυχημένη παρουσία στο θέατρο, ξεχωρίζοντας για την ερμηνεία του, στην παράσταση «Cleansed» της Σάρα Κέην και την παράσταση «Συγγνώμη» με σκηνοθέτη τον Τάκη Τζαμαριά. Έγινε όμως, ευρύτερα γνωστός με τη συμμετοχή του στην τηλεοπτική σειρά «Δικαίωση». Αυτές τις μέρες, βρίσκεται στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, με την παιδική παράσταση «Το Καπλάνι της βιτρίνας» και μας μίλησε για τα πρώτα του βήματα, την πορεία του μέχρι σήμερα καθώς και για τα μελλοντικά του σχέδια.

Σε ποια ηλικία πέρασε από το μυαλό σου ότι θα γίνεις ηθοποιός;
Στα 16 μου, όταν έχασα έναν δικό μου άνθρωπο, μια καθηγήτρια με προέτρεψε να μπω στη θεατρική ομάδα του σχολείου. Στην αρχή το βρήκα σαν ευκαιρία, για να χάνω μάθημα και να δικαιολογώ απουσίες όμως, σύντομα κατάλαβα ότι ήταν από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου. Είχα βρει ένα τρόπο για να εκφραστώ.

Γιατί, προτίμησες να σπουδάσεις πρώτα στο τμήμα «Διοίκησης και Οικονομίας»;
Μπήκα σε αυτή τη σχολή για χατίρι του πατέρα μου. Ήθελε να ακολουθήσω τα δικά του βήματα και να ασχοληθώ με τα οικονομικά. Οπότε έδωσα πανελλήνιες και πέρασα σε αυτό το τμήμα. Όμως, στο πίσω μέρος του μυαλού μου ήξερα πάντα, ότι θα ασχοληθώ κάποια στιγμή επαγγελματικά με τον καλλιτεχνικό χώρο.

Την αλλαγή επαγγελματικού προσανατολισμού, πότε την έκανες;
Από το πρώτο έτος,  ξεκίνησα παράλληλα με τη σχολή, να παρακολουθώ μαθήματα και στο θέατρο των Αλλαγών. Για δύο χρόνια, έκανα σεμινάρια και μία ταινία με τον Θοδωρή Αθερίδη, το «Μια μέλισσα τον Αύγουστο», έπαιξα και στο Φεστιβάλ Αθηνών. Όταν έδωσα εξετάσεις και πέρασα στο Ωδείο Αθηνών, το παράτησα τελείως το ΤΕΙ.

Η οικογένειά σου πως το πήρε;
Τα πρώτα χρόνια συνάντησα αρκετές αντιστάσεις, κυρίως από τον πατέρα μου. Πίστευαν ότι είναι μία τρέλα και πως θα μου περάσει. Όταν είδαν ότι το θέλω και μέσω αυτού θέλω να υπάρχω, με στήριξαν πολύ. Ακόμη και οικονομικά, σε περιόδους που δεν μπορούσα να καλύψω τα έξοδά μου.

Όταν ανέβηκες πρώτη φορά στο θεατρικό σανίδι πως ένιωσες;
Ένιωθα ότι θα καταρρεύσει ο κόσμος. Έχουμε που έχουμε άγχος στην πρεμιέρα. Εκεί ήταν πολλαπλάσιο. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως είπα τις πρώτες ατάκες. Όσο όμως, περνούσε η ώρα και ανταποκρινόμουν στο ρόλο, ήμουν χαρούμενος.

Σε ένα παιδί που σκέφτεται σήμερα να γίνει ηθοποιός, τι θα του έλεγες;
Θα του έλεγα αναλυτικά, ποιες είναι οι δυσκολίες του επαγγέλματος και ότι μπορεί να φαίνεται πολύ ωραίο έξω από τη βιτρίνα. Αλλά, όταν μπαίνεις μέσα στο μαγαζί είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Σε καμία περίπτωση όμως, δεν θα τον απέτρεπα. Αν το αγαπάει γιατί να μη το προσπαθήσει;

Πως αλήθεια είναι, να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα;
Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Είσαι σε ένα μόνιμο άγχος κάθε δύο μήνες, να βρεις δουλειά.

Μπορεί να βιοποριστεί κάποιος μόνο από αυτό;
Είναι  δύσκολο να βιοποριστείς και να κάνεις και δουλειές που σου αρέσουν. Αναγκαστικά κάνεις και εκπτώσεις και πράγματα, που δεν θέλεις και τόσο, προκειμένου να μη μείνεις χωρίς δουλειά. Ελάχιστους ανθρώπους στο χώρο μας, ξέρω να ζουν από το θέατρο και να κάνουν μόνο δουλειές που τους αρέσουν.

Με την έλευση της κρίσης υπάρχουν στιγμές που μετανιώνεις που έκανες εν τέλει  αυτή την επαγγελματική επιλογή;
Μια φορά την εβδομάδα περνάω αυτή την κρίση. Μετά όμως, σκέφτομαι ότι δεν θα μπορούσα να κάνω άλλο επάγγελμα. Το διάλεξα και με διάλεξε. Είναι όπως στον έρωτας. Όταν ερωτευτείς υπάρχουν και καλές και κακές στιγμές. Αυτόν τον έρωτα τον πληγώνει πάρα πολύ η οικονομική κρίση. Είμαστε όμως, πεισματάρηδες και συνεχίζουμε να πολεμάμε.

Σε ενοχλεί που κάποτε συνάδελφοί σου έπαιρναν αστρονομικά ποσά;
Καμιά φορά με πιάνει το παράπονο, αλλά δεν μπορώ να σου πω ότι με ενοχλεί. Είναι ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Εκείνη την εποχή, τους τα πρόσφεραν και τα πήραν. Δεν τα έκλεψαν οι άνθρωποι. Τώρα οι εποχές έχουν αλλάξει πάρα πολύ. Τότε έκαναν τηλεόραση για να βγάλουν χρήματα, ενώ τώρα, για τις καλύτερες προτάσεις στο θέατρο. Γιατί πολλές φορές τα χρήματα δεν τα παίρνουμε.

Πέρυσι συμμετείχες στην τηλεοπτική σειρά «Δικαίωση». Μετά την προβολή  του πρώτου επεισοδίου, τι άλλαξε στη ζωή σου;
Δεν θεωρώ ότι άλλαξε ιδιαίτερα η ζωή μου. Σίγουρα αυξήθηκαν τα αιτήματα φιλίας στο facebook και άρχισε ο κόσμος να μου μιλάει στο δρόμο και να μου στέλνει μηνύματα, που αφορούσαν τον ρόλο μου.

Θέατρο, κινηματογράφος ή τηλεόραση και γιατί;
Στο θέατρο νιώθω πιο άνετα. Ο κινηματογράφος και η τηλεόραση είναι πιο απρόσωπα μέσα. Έχουν την κάμερα, πολύ γρήγορους ρυθμούς, δεν υπάρχει πρόβα και είναι εύκολο να εκτεθείς. Νιώθω πολλές φορές ότι είναι άλλο επάγγελμα, η υποκριτική στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο σε σχέση με το θέατρο.

Έχει όμως τη δύναμη, να σε κάνει ταχύτατα αναγνωρίσιμο.
Ισχύει. Μπορεί να έχεις κάνει αρκετές δουλειές στο θέατρο και να μη σε γνωρίζει κανείς και να κάνεις μία σειρά στην τηλεόραση και να σε μάθουν όλοι. Αυτό είναι λίγο περίεργο. Γιατί, αν σκεφτείς πόση αγάπη και κόπο έχει το θέατρο και πόσο έχεις δοθεί σε αυτό, η ανταμοιβή δεν είναι ίδια.

Ποιες από τις δουλειές σου, μέχρι σήμερα ξεχωρίζεις;
Τη φετινή παράσταση, το «Συγγνώμη» στο θέατρο Σταθμός γιατί, ήταν μια πολύ αξιόλογη δουλειά, με σκηνοθέτη τον Τάκη Τζαμαριά, ο οποίος τα νέα παιδιά, μας βοήθησε πάρα πολύ. Αυτό είναι κάτι που δεν το συναντάς πολύ εύκολα. Ξεχωρίζω ακόμη το «Cleansed» της Σάρα Κέην σε σκηνοθεσία Έφης Γούση, τις δουλειές στο θέατρο «Από μηχανής» με την Κατερίνα Μπερδέκα καθώς και την πρώτη μου δουλειά στο φεστιβάλ Αθηνών, με τον Ακύλλα Καραζήση.

Το «Συγγνώμη» ήταν μία πολύ ιδιαίτερη παράσταση με βάση και την θεματολογία του.
Από την πρώτη στιγμή, που διαβάσαμε όλοι οι συντελεστές το κείμενο, νομίζω πως δυσκολευτήκαμε να καταλάβουμε και να πιστέψουμε, πως κάποια νέα παιδιά έκαναν ένα τόσο βάναυσο έγκλημα, για μερικές προβολές στα κοινωνικά δίκτυα.

Είμαστε εξαρτημένοι από αυτά;
Σε μεγάλο βαθμό. Τα τελευταία χρόνια, όλη μας η ζωή περνάει μέσα από το facebook και τα υπόλοιπα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πολλές φορές, μπαίνω στη διαδικασία να θυμηθώ πως ήταν η ζωή μας χωρίς αυτά. Ήμασταν πιο αυθεντικοί. Βγαίναμε έξω για να περάσουμε καλά. Τώρα μόλις βαρεθούμε, βγάζουμε φωτογραφίες για να δείξουμε πόσο χαρούμενοι είμαστε.

Θετικά έχουν;
Βέβαια έχουν και τα καλά τους. Μπορείς να διαφημίσεις τη δουλειά σου και να επικοινωνείς με περισσότερο κόσμο. Αλλά, όλα θέλουν το μέτρο τους.

Εχθές ξεκίνησες, να παίζεις στην παιδική παράσταση το «Καπλάνι της βιτρίνας» στο Μέγαρο μουσικής Θεσσαλονίκης. Θέλεις να μας πεις λίγα λόγια για την παράσταση και τον ρόλο σου;
Το «Καπλάνι της βιτρίνας» είναι μία πολύ συγκινητική ιστορία γραμμένη από την Άλκη Ζέη. Ο ρόλος μου είναι ο Οδυσσέας, ένα από τα παιδιά, που ζουν στο Λαμαγάρι της Σάμου και τα συναντάει κάθε καλοκαίρι, η Μέλια και η Μυρτώ. Θα παίζουμε εδώ, μέχρι και τις 25 Μαΐου. Για την καλοκαιρινή περίοδο, γίνονται συζητήσεις να κάνουμε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.

Εσύ σε τι προτιμάς να παίζεις, σε παιδικές ή σε παραστάσεις για μεγάλους;
Εγώ προτιμώ να κάνω καλό θέατρο. Αυτό είναι το σημαντικό. Αυτό είναι το τρίτο παιδικό που κάνω τώρα. Σίγουρα, εκφράζομαι καλύτερα στο θέατρο για τους μεγάλους, αλλά, είναι πολύ ωραίο να παίζεις και για τα παιδιά.

Τι είναι πιο δύσκολο;
Και τα δύο είναι για άλλους λόγους. Στο παιδικό, τα παιδιά όταν θα δουν κάτι ψεύτικο ή που δεν τους αρέσει, θα στο πουν εκείνη την ώρα. Στις άλλες παραστάσεις, κρίνεσαι κυρίως από τους κριτικούς θεάτρου και από τα σχόλια του κόσμου, μετά το τέλος της παράστασης.

Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 και σε 20 χρόνια αντίστοιχα;
Συνέχεια κάνω όνειρα αλλά, σπάνια πέφτω μέσα. Στον επαγγελματικό τομέα, θα ήθελα κάποια στιγμή να μεταδώσω τις γνώσεις, που θα έχω αποκομίσει, από την πορεία μου μέχρι τότε, σε νέα παιδιά και ίσως να κάνω και κάτι δικό μου. Να σκηνοθετήσω δηλαδή, μία παράσταση. Σε προσωπικό επίπεδο, θα ήθελα να αποκτήσω οικογένεια. Πιο μικρός το κορόιδευα. Τώρα το σκέφτομαι. Η οικογένεια σε κάνει να ξεφεύγεις από τον εαυτό σου, παύεις να είσαι εγωιστής.

Αν κάποια στιγμή σταματήσουν οι προτάσεις, τι θα κάνεις; Έχει περάσει αυτό το ενδεχόμενο  από το μυαλό σου;
Θα σου απαντήσω με κάτι που είχε πει ο καθηγητής μου στη σχολή, ο Θωμάς Μοσχόπουλος. «Δεν πρέπει να είναι όλη σας η ζωή το θέατρο, υπάρχουν και άλλα πράγματα πιο σημαντικά». Πολλές φορές, σκέφτομαι αυτή τη φράση, και προσπαθώ να κρατήσω μια ισορροπία για να προφυλάξω τον εαυτό μου. Αν κάποια στιγμή συμβεί, θα στενοχωρηθώ, γιατί θα χάσω τον τρόπο που εκφράζομαι όμως, θα προσπαθήσω να βρω κάτι που να μου δίνει εξίσου μεγάλη χαρά.

Με τι άλλο θα μπορούσες να ασχοληθείς;
Μου αρέσουν πολύ τα επαγγέλματα που έρχεσαι σε επαφή με τον κόσμο. Δεν θα μπορούσα να μπω πίσω από ένα γραφείο. Να σου πω την αλήθεια και τώρα, που εργάζομαι ως ηθοποιός, σκέφτομαι να βρω μία δεύτερη δραστηριότητα για να βιοπορίζομαι και να μην έχω το άγχος να κλείσω δουλειά. Να μπορώ να κάνω καλύτερες επιλογές.

Το χειμώνα που θα σε δούμε;
Έχω μερικές προτάσεις, αλλά διανύουμε μία περίοδο που γίνονται πολλές συζητήσεις όμως, είναι όλα μετέωρα. Οπότε μέχρι την τελευταία στιγμή, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος.

Μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις στο Google News! Ακολουθήστε τους λογαριασμούς μας σε Facebook, Twitter και Viber!

Αφήστε μία απάντηση

εισάγετε το σχόλιό σας!
Παρακαλούμε προσθέστε το όνομά σας

29,243ΥποστηρικτέςΚάντε Like
650ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
318ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής