Η Δήμητρα Στάικου είναι ίσως, η μικρότερη σε ηλικία, Ελληνίδα συγγραφέας, που παρουσιάζεται έργο της στο κοινό. Με αφορμή την παράσταση «Παιχνίδια ή ένα φερμουάρ που έχει κολλήσει» μιλήσαμε για το ξεκίνημά της, τις σπουδές της στη Νομική Κομοτηνής, τη συγγραφή θεατρικών έργων, το νέο project του θεάτρου Σταθμός «Fresh Play», αλλά και τα όνειρα που κάνει για το μέλλον.
Η ενασχόλησή σου με το θέατρο πως ξεκίνησε;
Στα εφηβικά μου χρόνια. Από τα 14, παρακολουθούσα μαθήματα στο τμήμα θεάτρου της Χανθ, με την οποία ανεβάζαμε παραστάσεις κάθε χρόνο στο θέατρο Αυλαία.
Γιατί ενώ, σου άρεσε το θέατρο, επέλεξες να τελειώσεις πρώτα τη Νομική Κομοτηνής και δεν παρακολούθησες από την αρχή μαθήματα σε μία δραματική σχολή;
Στα 18, δεν ήμουν σε θέση να πάρω μία τόσο σοβαρή απόφαση για το μέλλον μου. Ήμουν καλή μαθήτρια και δεν γνώριζα σε ποιο βαθμό, μου άρεσε η ιδέα να ασχοληθώ με τον καλλιτεχνικό χώρο, επαγγελματικά. Αν το αγαπούσα ή αν ήταν ένα καπρίτσιο. Στα 23, κατάλαβα ότι το αντικείμενο των σπουδών μου είναι πολύ τεχνοκρατικό και πως στην πραγματικότητα, δεν με καλύπτει. Δεν είναι δημιουργικό και ανθρωπιστικό.
Μετανιώνεις για τα «χαμένα» χρόνια της Κομοτηνής;
Η αλήθεια είναι πως η Κομοτηνή δεν προσφέρετε για καλλιτεχνικές δράσεις. Δεν μετανιώνω όμως, σε καμία περίπτωση. Τα χρόνια του πανεπιστημίου, μου δόθηκε η δυνατότητα να ταξιδέψω στο εξωτερικό, να μάθω ξένες γλώσσες και να ωριμάσω ως άνθρωπος. Κατάλαβα τι θέλω να κάνω στη ζωή μου και επέστρεψα στο θέατρο με μεγαλύτερη σιγουριά.
Επέστρεψες δυναμικά έχοντας ήδη γράψει και ένα θεατρικό έργο που παίζεται αυτή την περίοδο στο θέατρο Σταθμός. Με τη συγγραφή πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι;
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα μου άρεσε να δημιουργώ ιστορίες και να τις μεταφέρω στο χαρτί. Το καλοκαίρι, έγραψα τρία θεατρικά έργα. Ένα από αυτά το διάβασε ο Νίκος Μάκκας και το επέλεξε για την έναρξη μίας νέας ενότητας, του fresh play, στο θέατρό του.
Τι ακριβώς είναι το fresh play;
Είναι ένα project του Νίκου με στόχο να αναδείξει νέους Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς που μέχρι σήμερα, δεν έχουν παρουσιαστεί στο κοινό, τα κείμενά τους. Το θεατρικό σου έργο ονομάζεται, «Παιχνίδια ή ένα φερμουάρ που έχει κολλήσει».
Θέλεις να μας πεις λίγα λόγια για την παράσταση;
Είναι ένα έργο σπονδυλωτό. Αποτελείται από πέντε διαφορετικές ιστορίες ανθρώπων, διαφορετικής εθνικής καταγωγής, διαφορετικής οικονομικής κατάστασης που όμως, αντιδρούν στις διάφορες προκλήσεις με τον ίδιο τρόπο. Τις ιστορίες αυτές τις συνδέει ένα μικρό παιδί που περνάει από όλες τις ιστορίες, με διαφορετικούς ρόλους κάθε φορά. Ουσιαστικά, το παιδί είναι το πρόσωπο που «παίζει» με τις ζωές των ανθρώπων αυτών. Γι΄αυτό και ο τίτλος της παράστασης έχει τη λέξη παιχνίδια.
Άλλοι θεατρικοί συγγραφείς γράφουν για αρκετά χρόνια και όμως τα κείμενά τους δεν υλοποιούνται. Αισθάνεσαι τυχερή που στην πρώτη σου προσπάθεια, βρέθηκε θεατρική στέγη για το δικό σου κείμενο;
Νοιώθω πολύ χαρούμενη. Ευχαριστώ το Νίκο Μάκκα που μου έδωσε τη δυνατότητα να ανεβάσω το θεατρικό μου έργο. Είναι μία σφιγμομέτρηση για τον συγγραφέα η αντίδραση του κοινού και μία ευκαιρία για βελτίωση. Γιατί μία ιδέα μπορεί να την έχουμε διαφορετικά στο μυαλό μας και διαφορετικά να την εισπράξει ο κόσμος.
Από την παράσταση κατάλαβα ότι, το έργο έχει μία ιδιαιτερότητα. Είναι όντως, γραμμένο σε κινηματογραφική φόρμα;
Μου αρέσει να διαβάζω κείμενα που έχουν την αφαιρετική μορφή που έχει ένα κινηματογραφικό σενάριο. Ο Δημήτρης Γιαμλόγλου, ο σκηνοθέτης της παράστασης, προέρχεται από το χώρο του κινηματογράφου. Έστησε την παράσταση σαν ένα κολάζ από κινηματογραφικές εικόνες. Νομίζω πως η μορφή του έργου ευνοούσε για να γίνει κάτι τέτοιο.
Εκτός από το κείμενο έχεις και έναν ρόλο στην παράσταση. Πως είναι η εμπειρία, να παίζεις στο δικό σου έργο;
Είναι μεγάλη πρόκληση. Ο θεατρικός συγγραφέας που είναι και ηθοποιός πρέπει να αποστασιοποιηθεί από το έργο του, να δεχτεί ματιά του σκηνοθέτη και να ακολουθήσει πιστά τις οδηγίες του. Είμαι όμως, πολύ χαρούμενη που και το έργο μου βρίσκεται σε μία θεατρική σκηνή όπως του θεάτρου Σταθμός αλλά και για την σκηνοθετική επιμέλεια του Δημήτρη.
Ποια ιδιότητα προτιμάς; Θεατρικός συγγραφέας ή ηθοποιός;
Δεν μπορώ να σου δώσω μία απάντηση που να κλίνει προς τη μία ή την άλλη ιδιότητα. Το γράψιμο είναι κάτι που μου βγαίνει πολύ εύκολα. Η κάθε περίοδος, μου δίνει πολλά ερεθίσματα και ιδέες που πιστεύω πως πρέπει να ειπωθούν. Είναι σίγουρα μοναχικό γιατί πρέπει να παρατηρείς τα πράγματα από απόσταση, αλλά το θεωρώ πολύ δημιουργικό. Η υποκριτική τέχνη από την άλλη, με συναρπάζει. Είναι δρώσα. Υπάρχει μόνο το τώρα. Υπάρχει αμεσότητα με το κοινό. Εκτίθεσαι πάνω στη σκηνή και βλέπεις τις αντιδράσεις τους.
Η παράσταση ποιες ημέρες παίζεται και μέχρι πότε θα γίνονται παραστάσεις;
Η παράσταση ανεβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 στο θέατρο Σταθμός, στο Μεταξουργείο, μέχρι και τις 31 Μάιου.
Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;
Επιθυμώ να συνεχίσω να ασχολούμαι με τη συγγραφή και την ηθοποιία. Αυτή τη στιγμή έχω τον ενθουσιασμό του έργου μου αλλά, στο μυαλό μου υπάρχει ήδη ένα προσχέδιο για το επόμενό μου θεατρικό έργο. Μελλοντικά θα ήθελα να ασχοληθώ και με τον κινηματογράφο.
Την τηλεόραση γιατί δεν την αναφέρεις;
Πέρυσι έκανα κάποια επεισόδια σε σήριαλ όπως τα «Κλεμμένα όνειρα». Θεωρώ όμως, ότι το βασικό αντικείμενο του ηθοποιού είναι το θέατρο. Τα πρώτα χρόνια, είναι ίσως, ο μόνος δρόμος για να εξελιχθεί ένας ηθοποιός.
Για την επιλογή του Φαμπρ ποια είναι η άποψή σου;
Δεν θεωρώ λάθος την επιλογή του Φαμπρ μόνο για την εθνικότητά του αλλά και για την αισθητική του. Κάθε καλλιτέχνης πέρα από το τι πρεσβεύει μέσα από την τέχνη του πρέπει να έχει και ένα επίπεδο αισθητικής. Δεν θα σου το πω με συντηρητισμό αλλά, οι Έλληνες σίγουρα έχουν να δώσουν περισσότερα πράγματα από τα «Παλλόμενα πέη» και τις γάτες που εκτοξεύονται σε τοίχους. Έχουμε ιδέες, χρήματα να τις υλοποιήσουμε δεν έχουμε. Το ίδιο συμβαίνει και με την πολιτική σκηνή. Η Ελλάδα, βρίσκεται γενικότερα σε ένα καθεστώς Γερμανικής κυριαρχίας. Οι νόμοι, οι αποφάσεις, όλα έρχονται έτοιμα από το εξωτερικό. Είναι θλιβερό γιατί έχουμε χάσει την ταυτότητά μας ως λαός.